Tinck, Jean-Marie

.

[quote="Et In Arcadia Ego"]
[quote]Marc Metdepenningen a répondu à vos questions. [/quot
.

Une voie qu'il pourrait être intéressant de suivre est celle du parachutisme. Se peut-il que Jean-Marie Tinck ait reçu la formation de base à l'armée ? A Werl, cela ne semble pas évident, même s'il y a un aéroport.

Je pense à cela après avoir lu sur Apache.be que Emile Krieps (voir le procès Bommeleeër au Luxembourg) et Jean-Pierre Bonsang ont sauté ensemble dans les Ardennes un mois après le débarquement en Normandie. Cela crée des liens.

Emile Krieps pourrait avoir créé un Stay-behind "bis" au Grand-Duché.

Quant à Jean-Pierre Bonsang, il a été au Centre National de Parachutisme (Rue du Châtelain 46 - 1050 Ixelles)... une adresse bien connue des para-commandos. Jean-Marie Tinck pourrait-il avoir eu des contacts là-bas ?

Jean-Pierre Bonsang mériterait peut-être un nouveau fil de discussion, notamment parce qu'il a représenté la firme Lockheed dans notre pays (bien connue pour ses pots-de-vins). Aux Pays-Bas, Lockheed était représenté par le prince Bernhard, au passé nazi et à l'origine du Bilderberg. Il est probable que Jean-Pierre Bonsang et le prince Bernhard ont eu des contacts.

http://www.crrl.fr/module-pagesetter-viewpub-tid-2-pid-19.html

(...)  Le réseau de renseignement belge Delbo est créé en juin 1942 à l'initiative du service de la Sûreté de l'État belge à Londres et travaille en coopération avec l'état-major allié. Le major Émile Delannoy (Delbo) avec l'aide de Jean-Pierre Bonsang (Brulage) installe son quartier général à Paris.  (...)

Le 27 février 1943, Brulage, opérateur radio pour Delbo, est pris en charge par la cellule niortaise. Dès la première semaine de mars 1943, il émet les informations codées à Londres. Pour éviter le repérage des ondes par les services allemands, son temps d'émission n'excède pas quelques minutes par jour et il change fréquemment de lieu. Son rayon d'action atteint 100 km.
(...)

http://www.cegesoma.be/docs/Invent/AA_1098__AA_1100.pdf





Jean Pierre Bonsang : alias " Brulage " - Marconiste

Voir :

http://www.apache.be/2010/05/28/spinazie-van-lockheed/

Spinazie van Lockheed

De Lockheed-affaire veroorzaakte midden jaren zeventig grote opschudding. De Amerikaanse vliegtuigbouwer had een wereldwijd netwerk aan agenten en was betrokken bij verschillende omkoopzaken. Jean-Pierre Bonsang werd als Lockheed-agent gerekruteerd voor België. Door zijn dood vlak voor de start van hoorzittingen in de Amerikaanse senaat is een groot vraagstuk nooit opgelost.

Door Georges Timmerman

De codelijst die bij de Brusselse zakenadvocaat Alfons Puelinckx werd gevonden vertoont frappante gelijkenissen met een meer dan twintig jaar eerder ontdekte geheime code die werd gebruikt door het wereldwijde netwerk van agenten van de Amerikaanse wapenproducent Lockheed. Het geheime codeboek van Lockheed bestond uit 52 pagina’s en omvatte meer dan tweeduizend namen en woorden. De lijst was keurig gedrukt in de vorm van een handig klein zwart boekje en was opgesteld door de hoofdzetel van Lockheed in Burbank, Californië. In 1976 werd de volledige lijst gepubliceerd in het Italiaanse weekblad Panorama.

De onbekenden die deze geheimtaal hadden bedacht, beschikten over creativiteit en zelfs een vleugje humor. Volgens de lijst werd een DC-9-vliegtuig aangeduid als een “accordeon”, Dassault werd “Afghan”, Israel “Blondie” en België “Harmonica”. Het codewoord voor geld luidde “spinach” (spinazie) en de schuilnaam van de Belgische vliegtuigfabriek Sabca bleek “Rowboat” (roeiboot). De Belgische Lockheed-vertegenwoordiger Jean-Pierre Bonsang verschool zich achter de code “Fro”, terwijl “Wow” volgens het zwarte boekje de codenaam was van de Belgische luitenant-generaal Frans Burniaux, stafchef van de luchtmacht in de jaren vijftig en voormalig militair attaché in Washington.

Moeder van alle corruptiezaken

“Als men leest wat er wordt verdiend en gestolen, wat er aan omgekochte hooggeplaatste heren wordt uitbetaald door corrupte kooplieden des doods, dan neem ik mijn hoed af voor de vuilnisophalers en andere mannen van de stadsreiniging, in de hoop dat ze het grootste vuil ook nog eens meenemen.” (Anton Constandse in De Nieuwe Linie, naar aanleiding van de Lockheed-affaire)

De Lockheed-affaire is een verzamelnaam voor een cluster van omkoopzaken die grote opschudding veroorzaakten in de Verenigde Staten, Japan, Italië, Duitsland en Nederland. De zaak geldt zowat als de moeder van alle corruptiezaken, een schoolvoorbeeld van systematische politieke omkoperij op grote schaal. Het schandaal kwam schoksgewijs aan het licht in de jaren 1975-76, tijdens hoorzittingen van de subcommissie voor multinationale ondernemingen van de Amerikaanse senaat onder leiding van senator Frank Church.

Oorlogsschade

Aanleiding voor het onderzoek van Church waren persberichten over de interventies van ITT in Chili, waar deze Amerikaanse multinational betrokken was bij pogingen om te verhinderen dat de socialistische politicus Salvador Allende via democratische weg aan de macht zou komen. Het Watergate-schandaal, dat toen nog vers in het geheugen lag, had aangetoond dat corruptie de fundamenten van de Amerikaanse democratie in het binnenland kon aantasten. De commissie-Church heeft aangetoond dat corruptie ook het buitenlandse prestige van de VS kan ondermijnen en de normale spelregels van de vrijemarkteconomie perverteren.

Eind jaren vijftig, toen de West-Europese landen zich in voldoende mate hadden hersteld van de opgelopen oorlogsschade en opnieuw koopkrachtig werden, kwam er een eind aan de naoorlogse politiek van de VS om gratis wapens te verstrekken aan zijn bondgenoten. Stilaan begon men in Frankrijk en Groot-Brittannië te denken aan het opzetten van een eigen wapenindustrie. Het Amerikaanse militair-industriële complex vreesde zijn belangrijkste afzetmarkt kwijt te geraken. In 1961, bij het begin van zijn presidentschap, verklaarde John F. Kennedy dat de NAVO-partners voortaan voor hun wapens zouden moeten betalen. Tegelijkertijd moedigde het Pentagon de Amerikaanse wapenproducenten aan om nieuwe exportmarkten aan te boren. Zo ook Lockheed, dat te allen prijze toestellen wou verkopen aan de Europese NAVO-partners.

Weduwenmaker

Lockheed wou aanvankelijk Constellation-verkeersvliegtuigen verkopen, later Starfighter-gevechtsvliegtuigen, daarna ook Hercules-transportvliegtuigen en andere toestellen. Om de Europese regeringen over de streep te trekken, imiteerde Lockheed zijn belangrijkste concurrent Northrop en aarzelde het concern niet om illegale omkoopmethodes te gebruiken. Uit het werk van de commissie-Church bleek dat Lockheed in totaal zo maar eventjes 24,6 miljoen dollar (25 miljoen euro) had besteed aan geheime commissies en steekpenningen.

De eerste en grootste Europese klant die Starfighters bestelde, was de Duitse luchtmacht. Op dat moment, in maart 1959, bestond het toestel enkel nog maar op de tekentafels, hooguit als prototype. De aankoop gebeurde vooral onder druk van de toenmalige christendemocratische minister van Defensie Franz-Josef Strauss, een kampioen van de Koude Oorlog.

De Bondsrepubliek had zich pas in 1954 bij de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie aangesloten en Strauss wou zijn land zo snel mogelijk in de NAVO-strijdkrachten integreren. Om politiek-strategische redenen had Strauss zijn zinnen gezet op de Starfighter, het vliegtuig dat de naoorlogse Luftwaffe (net zoals de Franse en Britse luchtmacht) in staat zou stellen om niet alleen conventionele bommen maar ook tactische kernwapens af te werpen. In zijn bezetenheid om zo snel mogelijk een ‘volwaardige’ NAVO-partner te worden, kocht Duitsland 916 Starfighters, waarvan er uiteindelijk 269 zijn neergestort. Niet minder dan 110 Duitse piloten kwamen daarbij om het leven. Niet voor niets kreeg het toestel de bijnaam ‘de weduwenmaker’.

Verzetshelden

“Toen de mannen van Lockheed na de oorlog Europa bestormden, was hun eerste behoefte een eigen netwerk van contacten”, schreef de Britse krant Sunday Times in 1975. “De gretige verkoopsleiders van Lockheed hadden geen tekort aan bezieling of aangeboren agressie, maar ze hadden geen flauw benul van de fijnere nuances van het Europese politieke toneel. Ze vonden mannen die niet alleen hun onwrikbare geloof deelden in de deugden van het vrije ondernemersdom en de noodzaak West-Europa van de communistische bedreiging te redden, maar ook degenen die een benijdenswaardige lijst met contacten op hoog niveau bezaten.” Opvallend veel lobbyisten van Lockheed werden gerekruteerd uit het bestaande old boys-netwerk van de anticommunistische weerstand tijdens de Tweede Wereldoorlog, figuren met een heldhaftig militair imago die uitstekende contacten hadden met Westerse inlichtingendiensten.

“In die tijd leek het Lockheed-net in Europa de kern van de Atlantische gedachte weer te geven”, schreef de Britse onderzoeksjournalist Anthony Sampson. “Hun agenten waren zowel eerbare mensen als helden, en hoewel sommigen van hen in het geheim werkten, deden ze dat in het belang van een grote zaak. Lockheed was in die tijd door een speciaal fluïdum omgeven als zijnde de grootste maatschappij die voor de defensie werkte, en die nauwe banden met de inlichtingendiensten onderhield. Bij Lockheed was het spectaculaire U2-spionagevliegtuig gebouwd in speciale opdracht van Allen Dulles, de directeur van de CIA in de vijftiger jaren. Dit vliegtuig werd plotseling beroemd toen het in 1960 door de Russen werd neergeschoten, met als gevolg een onderbreking van de topconferentie. Er bestond enige achterdocht ten aanzien van het feit dat Lockheeds banden met de CIA verder reikten en dat het concern ook bemoeienis had met de werkzaamheden en agenten van de dienst in het buitenland, maar dit bleven speculaties.”

Spilfiguur

De spilfiguur van het Europese netwerk van Lockheed was Fred Meuser. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij piloot geweest bij de Britse luchtmacht, de Royal Air Force (RAF). Na de oorlog werd Meuser chef van het KLM-kantoor in New York, trad vervolgens in dienst van Lockheed, liet zich tot Amerikaans staatsburger naturaliseren en werd in 1954 naar Genève gestuurd als directeur voor Europa, Afrika en het Midden-Oosten. Voor het delicate werk, zoals de praktische organisatie van de smeergeldbetalingen, deed Meuser een beroep op Hubert Weisbrod, een discrete Zwitserse advocaat.

Nog op advies van Meuser benoemde Lockheed een invloedrijke Nederlander als speciale adviseur. Het ging om Hans J. Teengs Gerritsen, een oud-collega van Meuser bij de KLM. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef Teengs Gerritsen in bezet Nederland, waar hij actief was als Brits geheim agent tot hij werd gevangen en gemarteld door de Duitsers. De Amerikanen vonden de vroegere verzetsheld de geknipte lobbyman omdat hij over zeer goede contacten beschikte in de hoogste regionen: hij was immers een vertrouweling van prins Bernhard zur Lippe-Biesterfeld, echtgenoot van de toenmalige Nederlandse koningin Juliana en vader van de huidige koningin Beatrix.

De prins-gemaal was destijds ook inspecteur-generaal van de Nederlandse strijdkrachten en ging door het leven als zelfbenoemd reizend ambassadeur voor het Nederlandse bedrijfsleven. Daarnaast was de prins, die zelf tijdens de Tweede Wereldoorlog RAF-piloot was geweest, erelid van de raad van bestuur van de Nederlandse vliegtuigconstructeur VRW-Fokker, waarin Lockheed-concurrent Northrop een belang van 20 procent had. De commissie-Church kon achterhalen dat prins Bernhard op de loonlijst stond van Northrop en grote sommen geld kreeg van Lockheed. Ook Teengs Gerritsen, zo bleek uit het onderzoek van de senaatscommissie, werkte tegelijkertijd voor zowel Lockheed als Northrop.

Prins Bernhard

Eind 1959, ongeveer op het moment dat de Nederlandse regering voor de aankoop van de F-104 Starfighter opteerde, lanceerde Fred Meuser het voorstel dat Lockheed een Jet Star-directievliegtuig zou geven aan prins Bernhard. Zo’n toestel had een waarde van ongeveer een miljoen dollar (790.000 euro). “Het aanbod was niet bedoeld als beloning voor bewezen of nog te bewijzen diensten”, probeerden Lockheed-verantwoordelijken dit achteraf uit te leggen. “Er bestond geen enkel verband met de verkoop van de Starfighter.” Het aanbod was enkel bedoeld “om het klimaat voor de verkoop van Lockheed-producten in Nederland te begunstigen”.

Na besprekingen op het hoofdkwartier van Lockheed in Californië, werd het idee opgegeven omdat de gift “grote tactische moeilijkheden” zou veroorzaken. Volgens de Nederlandse auteur Wim Klinkenberg, auteur van een kritische biografie over prins Bernhard, ging het plannetje niet door omdat de prins het geschenk weigerde. “Vliegen kon hij gratis in de regeringstoestellen, de Jet Star zou geld kosten en in de gaten lopen”, stelde Klinkenberg.

Vervolgens kwam Meuser met een ander idee, namelijk dat Lockheed de prins een miljoen dollar in cash zou geven in plaats van het zakenvliegtuig. Volgens Meuser had prins Bernhard vele persoonlijke en liefdadige verplichtingen en kon het geld worden gerechtvaardigd als zijnde een commissie op de Starfighters die in de komende drie jaren zouden worden geleverd. Robert Gross, de voorzitter van Lockheed, keurde het voorstel goed en vroeg aan Meuser en diens Zwitserse adviseur Weisbrod de zaak in orde te brengen.

Op 2 september 1960 had Gross een persoonlijke ontmoeting met de prins in Rome en drie weken later bracht één van de Lockheed-juristen, Roger Bixby Smith, een bezoek aan het koninklijk paleis Soesdijk, waar hij de prins vertelde hoe het miljoen dollar via Weisbrod in Zwitserland betaald zou worden. Vier dagen later had Roger Smith een ontmoeting met een tussenpersoon in hotel Dolder in Zürich. Het was kolonel Pantchoulidzew, een Witrus, die nauwe banden had met de moeder van de prins. De kolonel gaf Smith een stukje papier met het nummer van een bankrekening waarop door Lockheed in drie schijven geld werd gestort: eerst 300.000 dollar in oktober 1960, vervolgens 300.000 dollar in 1961 en tenslotte 400.000 dollar in 1962. Waar het geld precies is terecht gekomen, werd nooit bewezen. Maar er bestaat weinig twijfel over dat het voor prins Bernhard bestemd was.

Belgische agent

België, nochtans traditioneel veeleer een Dassault-klant, sloot zich in 1960 aan bij het consortium van vijf Europese landen dat Starfighters bestelde, samen met Duitsland, Nederland, Italië en Noorwegen. Minister van Defensie was op dat moment de PSC’er Arthur Gilson. Vanaf 1963 nam de Belgische luchtmacht 122 exemplaren in ontvangst, waarvan er in de loop der jaren niet minder dan veertig zijn neergestort. Het was de Nederlander Teengs Gerritsen die Jean-Pierre Bonsang rekruteerde als Lockheed-agent voor België.

Net als Teengs Gerritsen was Bonsang een held uit het ondergrondse verzet in de Tweede Wereldoorlog. Onder de codenaam Brulage werd hij twee keer geparachuteerd boven België door een vliegtuig van de RAF. In bezet gebied werkte Bonsang als marconist. Hij seinde berichten door van het inlichtingennetwerk Clarence, dat rechtstreeks rapporteerde aan de Britse militaire geheime dienst. Na beide opdrachten keerde hij terug naar Groot-Brittannië.

Na de oorlog was Bonsang, samen met een aantal Belgische legerofficieren, één van de oprichters van de vzw Centre National de Parachutisme. Hij was ook een van de oprichters van de American and Common Market Club in Brussel, een pro-Atlantische vereniging waarin Brusselse bouwtycoons uit de entourage van Vanden Boeynants, zoals Ado Blaton en Charly De Pauw, een toonaangevende rol speelden. In de jaren zeventig werd Bonsang ook beheerder van de Aéro Club Royal de Belgique (Koninklijke Belgische Aero-Club). Voorzitter van deze Brusselse vereniging van luchtvaartliefhebbers was prins Antoine de Ligne. De prins was ook erevoorzitter van de Cercle des Nations, een selecte Brusselse privéclub waarvan de ledenlijst leest als de who-is-who van de vrienden van VDB.

Codenaam Trio

In de jaren vijftig was Bonsang actief als agent in België voor zowel Lockheed als voor Fokker. In die periode leerde hij, via Teengs Gerritsen, onder meer prins Bernhard kennen. Maar vanaf 1960, het moment waarop de Belgische luchtmacht Starfighters bestelde, tot zijn overlijden in 1975 werkte Bonsang als vertegenwoordiger exclusief voor Lockheed en ontving hij hiervoor een maandelijks honorarium. Uit het boek The Lockheed Papers van David Boulton (Jonathan Cape, London, 1978) blijkt dat een commissie die begin jaren zestig door Lockheed werd betaald, verdeeld moest worden tussen prins Bernhard, Teengs Gerritsen en Bonsang. Volgens het zwarte boekje van Lockheed was “trio” de codenaam voor België/Nederland, wat er op kan wijzen dat het smeergeld verdeeld moest worden onder drie personen.

Over de moeilijkheden die de verdeling van het smeergeld met zich meebracht, vernam de commissie-Church meer dankzij de verklaringen van Ernest Hauser. Deze Oostenrijks-Amerikaanse ex-officier van de CIA, was op voorspraak van de Beierse CDU-politicus Franz-Josef Strauss door Lockheed aangeworven als lobbyist in Duitsland. Van 1961 tot 1964 had hij voor het Amerikaanse concern in Koblenz gewerkt, waar hij de supervisie had over de levering van de Starfighters aan de vijf West-Europese NAVO-landen.

In die periode had Hauser een dagboek bijgehouden, dat later gepubliceerd werd, en dat fantastische informatie verschafte over de interne keuken van Lockheed. Volgens The Wall Street Journal ging het onder meer om “aantekeningen over betalingen aan personen op sleutelposities die met de belangen van Lockheed in West-Europa te maken hadden”. Het was ook Hauser die in 1975, onder ede en als getuige voor de commissie-Church, ophefmakende verklaringen aflegde over de corruptiepraktijken van zijn vroegere werkgever.

In zijn dagboek beschreef Hauser op 18 december 1961 bijvoorbeeld een heftige ruzie tussen Teengs Gerritsen en Bonsang over de verdeling van een commissie tussen hen beiden en prins Bernhard. “‘Gerritsen had HRH (His Royal Highness, bedoeld is prins Bernhard, GT) hanging on his ass and he wants all, the bastard”, noteerde Hauser. Vrij vertaald: Teengs Gerritsen heeft ZKH bij de ballen en hij wil alles, de smeerlap. Enkele maanden later, op 23 april 1962, noteerde Hauser: “Am seeing Bonsang today. Hope I can convince him to keep cool. If he does he can help a lot. After all there’s got to be a C-130 deal coming up in a few years…” (Ik zie Bonsang vandaag. Ik hoop dat ik hem kan overtuigen om kalm te blijven. Als hij dat doet, kan hij een grote hulp zijn. Per slot van rekening moet er binnen enkele jaren een C-130-contract volgen.)

Zoals voorspeld door Hauser werd de verkoop van de C-130 Hercules, een militair transportvliegtuig, in 1973 toegevoegd aan het contract van Bonsang. Volgens dit contract zou de Belgische agent één procent krijgen van het aankoopbedrag van het transporttoestel en twee procent op de verkoop van onderdelen. Een jaar later, in 1974, kocht de Belgische overheid twaalf Hercules-transportvliegtuigen bij Lockheed. Op dat moment was Vanden Boeynants minister van Defensie.

Bezoek voor de weduwe

De schande van de onthullingen in de Amerikaanse senaat bleef Bonsang bespaard: hij overleed op 15 maart 1975, enkele weken voor de start van de hoorzittingen van de commissie-Church. Zijn weduwe, Anita Bonsang-Polak, vertelde in 1976 aan De Volkskrant hoe ze – een paar dagen na de begrafenis van haar echtgenoot – bezoek had gekregen van een vertegenwoordiger van het Parijse Lockheed-kantoor, Bob Hanson. “Hij vroeg me de sleutel van het kantoor van Jean-Pierre aan de Kunstlaan in Brussel”, verklaarde de weduwe. “Ik was toen nog helemaal in de war door de dood van mijn man en heb hem de sleutels meegegeven. Ik heb Hanson daarna niet meer teruggezien. Een paar dagen later kreeg ik een koffertje met wat papieren uit het bureau van mijn man. Daar waren de contracten bij vanaf 1972. De sleutel heb ik pas na veel aandringen vorige maand teruggekregen. Van alle andere papieren uit het kantoor van Jean-Pierre heb ik nooit meer iets gezien.”

De bejaarde weduwe van Bonsang ontving nog meer onverwacht bezoek. Ook de Amerikaanse advocaat Jack Blum, een researchmedewerker van de commissie-Church, maakte in 1976 bij haar zijn opwachting. Blum was naar Europa gekomen om er de beschuldigingen van Hauser na te trekken en voelde onder andere Meuser en Teengs Gerritsen aan de tand. Anita Bonsang-Polak verklaarde in het eerder genoemde interview dat Blum haar had verteld dat de senaatscommissie over lijsten beschikte, afkomstig van Lockheed, met een overzicht van de betalingen aan Bonsang. De lijst vermeldde forse bedragen, zoals bijvoorbeeld een som van 29.520 dollar op 21 december 1974. Volgens Blum was in 1974 ook een bedrag van 784.000 dollar gestort op rekening KRM 15722 bij de bank Darier & Cie in Genève.

De weduwe daarentegen heeft altijd volgehouden dat haar man nooit commissies kreeg van Lockheed, enkel een forfaitair honorarium van 1.500 dollar per maand en een onkostenvergoeding. Navraag bij de Zwitserse bank maakte haar niets wijzer. Darier & Cie liet de weduwe weten geen spoor te kunnen terugvinden van de door Blum genoemde betalingen. Bonsang heeft zijn geheimen meegenomen in zijn graf. Als de miljoenencommissies niet voor hem waren, wie heeft ze dan wel gekregen? We zullen het wellicht nooit te weten komen.

En tous cas, la rue du Châtelain à Ixelles n'est qu'à 15min à pied de la rue Vanderkindere à hauteur du Champlain.

@HERVE:

Pas possible de faire du parachutisme à WERL pour des miliciens "non-initiés" mais par contre des ESR s'entraînaient régulièrement là et pratiquaient des dizaines de sauts en un temps record...à l'aérodrome de WERL et dans toute la campagne avoisinante.

Il est plus qu'improbable que Jean-Marie TINCK ait pratiqué le parachutisme, même d'initiation, au sein de son unité d'incorporation qui fut le 20A et a fortiori vu sa fonction dans la batterie!

Mais je lis des bandes dessinées Alain. D'ailleurs la ressemblance de certains ici avec Jack Palmer est frappante...

Tinck est à peine libéré que le voilà "parachuté"... Et la rue du Châtelain est à 15 minutes à pied de la rue Vanderkindere, c'est dingue ! Si vous marchez encore un peu vous arrivez même à la place Flagey...

Un lien tangible avec les TBW ?

justement non cbs, c'est bien là le problème, à force de multiplier les plus obscures pistes, on s'y perd complètement...

larsan a écrit:

justement non cbs, c'est bien là le problème, à force de multiplier les plus obscures pistes, on s'y perd complètement...

Je le déplore comme vous.

A titre d'information, John K. Singlaub a été parachuté en France en août 1944 pour aider la résistance. C'était au Massif central...

http://www.defensemedianetwork.com/stories/interview-with-maj-gen-john-k-singlaub-u-s-army-ret/

(...)  In August 1944, they parachuted into the Massif Central region of France to conduct guerilla warfare and sabotage missions with the French Resistance in support of the Allied liberation of France. (...)

A TOUTES ET A TOUS:

Comme notre ami Jean-Marie est pour l'instant à nouveau dans la nature en train de jouer aux dés en attendant de repartir en mer, que diriez-vous...

...de quitter ce fil qui lui est dédié pour quelque temps!

Si quelqu'un avait de nouvelles infos concernant ses éventuelles activités passées ou présentes, en rapport avec nos dossiers, il serait bien-sûr intéressant de réouvrir nos débats...

Qu'en pensez-vous?   

http://www.lalibre.be/actu/belgique/jean-marie-tinck-je-n-aurais-jamais-pu-faire-ca-53c00ce235702004f7d5290a

Jean-Marie Tinck: "Je n'aurais jamais pu faire ça"

J.F. Publié le vendredi 11 juillet 2014 à 18h28 - Mis à jour le vendredi 11 juillet 2014 à 18h29

Dans une interview accordée à Vivacité, Jean-Marie Tinck clame son innocence. Il revient ainsi sur les raisons qui l'ont poussé à inventer cette histoire pour "attirer l'attention". Selon lui, cette idée lui serait venue en côtoyant des gens fortunés sur des bateaux. "Je me sentais écrasé et, petit à petit, cette rancœur a fini par me guider vers le mensonge. Il fallait que je sois autre chose qu'un petit moniteur. Et un jour, on a parlé de la Belgique et d'une de ses affaires catastrophiques..."

Petit à petit, Jean-Marie Tinck aurait enjolivé son récit, jusqu'à inventer qu'il avait participé aux Tueries du Brabant. "Je ne me comprends pas moi-même, ce n'est plus de la bêtise... Il est vrai que je ne suis pas un enfant de chœur mais je n'aurais jamais pu faire ça".

Pour rappel, le principal suspect dans l'affaire des Tueries du Brabant a été libéré ce jeudi sur ordre de la chambre des mises en accusation de Mons.

[quote="bernarddeboussu"]A TOUTES ET A TOUS:

Comme notre ami Jean-Marie est pour l'instant à nouveau dans la nature en train de jouer aux dés en attendant de repartir en mer, que diriez-vous...

...de quitter ce fil qui lui est dédié pour quelque temps!

Si quelqu'un avait de nouvelles infos concernant ses éventuelles activités passées ou présentes, en rapport avec nos dossiers, il serait bien-sûr intéressant de réouvrir nos débats....

marrant que m methpenning parle du meurtre de julien lahaut
je croyait que on connaissait les meurtrier ,qu il avait ete citer des les debut de l enquete
et que apres la prescription on s etait rendu compte que les enqueteur  avaient raison...
tien ça me rappel quelque chose
---
ces cinq femme assassiner par le "depeceur de mons"  (meme style  et outils que pour colette dumont)
c es ton renseigner (enqueter)pour savoir si elles n avaient pas assister a des quelquonque parouzes
(peut etre dans le netoyage ou autre)
fallait t ils les faire disparaitre ?
----
bizarre que ces  genres de fous ce soient tous  réunnit dans la meme region du monde

les tbw ,les dutroux,les depeceurs de mons ,pourquoi se rejoignent t ils tous dans le sud de la belgique

----
quand a m tinck qui a deja tuer "mais pour d autre raison"
pourquoi ne c est ton pas interreser au association qu il cotoi (une personne interroger)
y a t il du beau monde...
68 ans...
m de metpenning pense a sont trepas(tinck)
m metpenning aimerais refermer ces dossiers comme beaucoups de mondes en belgique

qui se souvient de m delabrassine a liege?
qui se souvient de la rue artan a bxl?

je rassure toute suite les trepanateurs de " ungrandcomplot" (il y en a 1000 par jours des complot)

les lien entre ses affaires n est que emmotionnel (mais l emotion ces ce qui guide ce monde)

@luanda:

Bien vrai! Beaucoup d'affaires "bizarres"...comme le "dépeceur de MONS" (7 filles disparues et des morceaux retrouvés!) et cela chaque fois à des "temps forts" du "procès DUTROUX" et de la Commission d'enquête...

Un peu comme un "écran de fumée" pour dissimuler autre chose que l'on veut cacher...

Tout comme un prestidigitateur qui attire l'attention du public sur sa main gauche pendant que sa main droite effectue le tour de passe-passe...

@alain:

Concernant l'OCASC et notre vieux MAX, c'est vrai que ce harki s'est bien distingué, non pas à WERL, mais au 2Cy à SIEGEN...en faisant de la propaganda révisionniste!
Décidément beaucoup de choses se sont passées en FBA...   

Donc le dépeceur de Mons, les TBW, l'affaire Dutroux, tout cela est mêlé selon vous. L'assassinat de Kennedy aussi ? Et Jack l'Eventreur ? Une piste dans votre grenier ? Misère...

@larsan:

Jamais, je n'ai écrit que toutes ces affaires étaient mêlées!

Il s'agirait d'un mode opératoire courant, une sorte de dénominateur commun, sans plus!

"Un peu comme un "écran de fumée" pour dissimuler autre chose que l'on veut cacher..." c'est quand même bien ce que vous venez d'écrire non ?

m larsan la belgique est un pti pays ou on retrouvent des tueurs sanguinaires a chaque coin de rue?

est ce impossible qu un "trunand" du bw ai un jour aider un dutroux dans un enlevement
ou autre (vol de voiture ou de cammion...)?

est ce impossible que se soit pour faire taire des "temoin" que ces femmes aie ete depecer?

ce n est pas moin incroyable que un fou qui subitement depece (5 ou7?) femmes et puis disparait

entre les premier fait atribuer a dutroux et "l affaire dutroux" combien d annee? (10ans ou plus?)
cet homme qui frequentais beaucoups de patinoire na pas vecu en ermite

un "truand fou" parmis d autre...

Un peu d'optimisme de bende van Nijvel:

Corleone schreef:

Ik weet uit zéér betrouwbare bron dat er uitgebreide bekentenissen zijn afgelegd, het word stil gehouden omdat de andere leden niet zouden verdwijnen. Maar je mag in de komende weken een aantal spectaculaire arrestaties verwachten. Er zijn namen genoemd die al jaren als verdachte gekend zijn, er zijn ook wapens teruggevonden op aanwijzingen van Tinck en er is DNA van verschillende leden gevonden.

Ik kan u ook zeggen dat Philippe De Staerke & Dominique Salesse al sinds de aanhouding van Tinck van zeer nabij geschaduwd worden. Tinck was trouwens alleen de chauffeur bij de eerste raids, hij was één van uitvoerders bij de tweede reeks overvallen. Nog voor het einde van de zomer zitten alle nog levende Bende van Nijvel-leden vast. Men weet precies wie wat en wanneer gedaan heeft. Sommige zijn spijtig genoeg al jaren dood. (Lekeu) Ik kan niet meer vertellen dus aub niet meer info vragen. Maar alles wat hier staat is de waarheid en komt van een bron die zéér dicht bij het huidige onderzoek staat.

  

optimisme et espoir

mais vigilance et esprit critique

Et puis il reste les fouilles de Wavre.............