Buslik Jean-François

Au vu des connaissances de Minus et des méconnaissances de Bouten, je suis tout simplement impressionné !
Connaître autant de choses sur Jean-François Buslik fait penser à un lien privilégié que Minus a (ou avait) avec lui !?

Saviez-vous que Buslik et Bouhouche jouaient ensemble au tennis au "Tennis Club de l'OTAN" à Evere où ils étaient membres ?
Saviez-vous que l'avocat et ex-député régional bruxellois PSC Jean-Paul Dumont (décédé 22 mars 2009) était l'avocat de Buslik, de Bouhouche, d'Axel Zeyen (bande de Patrick Haemers) avec lesquels il était plus qu'un avocat mais un ami ?
Saviez-vous que Buslik possédait les clés du bureau d'avocat Guy Yernaux et Jean-Paul Dumont et qu'il pouvait y aller de jour comme de nuit ?
La carrière de Me Dumont s'était terminée sur une note moins glorieuse. Il a été condamné le 5 mars 2009 à 12 mois de prison avec sursis pour une escroquerie au préjudice d'un de ses clients à qui il avait fait croire qu'il était recherché en Belgique.
Saviez-vous que le Berger Allemand de Buslik s'appelait Diane ?
Saviez-vous que le père Buslik tenait un stock américain à St-Josse ?
Saviez-vous que Buslik avait deux maîtresses à Bruxelles, Y et M ?
Y est toujours en contact avec Buslik !
Saviez-vous que des perquisitions avaient été faites chez une de ces deux maîtresses ?
Saviez-vous que Buslik était revenu pour la dernière fois en Belgique en 2000 pour revoir ses deux maîtresses (une à BXL et l'autre à Genval) et qu'il y est resté plus d'1 an ?
Saviez-vous que Buslik ne s'appelle plus Buslik ?

Je constate que beaucoup de personnes écrivent du "recuit" avec son lot de vérité mais trop souvent avec son lot de déductions (fondée ou non).
Même le grand journaliste d'enquête René Haquin (que j'ai connu lors de l'enquête sur Oesling 84) écrivait (rarement) ses propres déductions pour des vérités. Il corrigeait par la suite lorsqu'il recevait de plus amples informations de la Gd, de la police ou du SGR. "Prêcher le faux, pour obtenir la vérité" ....

Par contre, je constate que d'anciens membres de la Gd, de la police ou du SGR écrivent également sur ce forum ... "la vérité n'est pas toujours bonne à dire !"

minus a écrit:

Kranz a écrit:

minus a écrit:

Buslik est bien un ami d'enfance de Bouhouche mais il n'est ni agent de la CIA, ni du DEA. Il n'a jamais eu aucun contact avec le BND.
Il a très simplement été abusé par Bouhouche et ce à cause de leur amitié.

Buslik n'est pas soeur Thérésa, il a trempé dans plusieurs affaires louches; explosifs, 4X4, Zaventem et j'en oublie peut-être, ce qui n'est pas rien quand même.
De là à le considérer comme une dupe de Bouhouche....

Bien sûr que ce n'est pas soeur Thérésa et heureusement pour lui.
Comme, je vous l'ai déjà dit, il a été acquitté sur toute la ligne.
Mais revenons un instant au livre de Bouten, puisque c'est sur cela que vous vous basez pour étaler votre haine:
Notre super-enquêteur (5 ans quand même!) nous brosse "rapidos" un portrait de Buslik entre les pages 493 et 499. Peu de pages mais assez pour des conneries flagrantes.
- Très fort le Bouten, puisqu'après une enquête aussi minutieuse, il lui est impossible de dire le prénom correct de Buslik qui est pourtant apparu dans tous les médias. Buslik ne n'est jamais appelé Francis !
- L'ex-amie de Buslik, Graciella n'a jamais été espagnole mais depuis sa naissance, elle est Italienne.
- Les voyages fréquents de Buslik vers Milan sont donc à mettre en relation avec les rapports que Buslik entretenait avec son amie Graciella et non avec le fait que la maffia italienne... bla bla bla.. N'importe quoi!
- Le père de Buslik était un "juif allemand" et non un "nazi allemand" ! Je me demande si Bouten connaît la différence et je peux imaginer avec quel écoeurement, Buslik devra livre ce livre, s'il le fait un jour!
- La mère de Buslik n'était pas française mais de nationalité belge.
- Buslik n'a jamais approché, ni de loin ni de près Frank Eaton, dont il ne connaissait même pas l'existence. Alors, de là à la présenter à Bouhouche, comme l'affirme Bouten.
- Son père, un ancien de l'OSS et de la CIA. Pure fantaisie. Au lieu de lancer n'importe quoi, que Bouten prouve ses allégations et on commencera à peut-être à s'intéresser à ce qu'il dit.
- Encore plus fort! Bouten soutient "que la police retrouva chez Buslik des montres exclusives signées "Cartier" identiques à celles volées lors de l'attaque sur le transport Zwarts". Faux ! Aucune montre n'a jamais été retrouvée ni saisie dans cette affaire, à l'exception d'une seule qui a été saisie chez un certain Michel Angeli à Bruxelles, lequel n'a rien à voir ni avec Buslik ni Bouhouche ni Beijer et lequel, bizarrement, n'a jamais été cité dans l'affaire Zwarts.
Pourquoi? Ca ce sont de bonnes questions.
De telle sorte que lors du procès Bouhouche Beijer, il n'y avait aucune montre saisie à monter!

Fischer a écrit:

Au vu des connaissances de Minus et des méconnaissances de Bouten, je suis tout simplement impressionné !
Connaître autant de choses sur Jean-François Buslik fait penser à un lien privilégié que Minus a (ou avait) avec lui !?

Saviez-vous que Buslik et Bouhouche jouaient ensemble au tennis au "Tennis Club de l'OTAN" à Evere où ils étaient membres ?
Saviez-vous que l'avocat et ex-député régional bruxellois PSC Jean-Paul Dumont (décédé 22 mars 2009) était l'avocat de Buslik, de Bouhouche, d'Axel Zeyen (bande de Patrick Haemers) avec lesquels il était plus qu'un avocat mais un ami ?
Saviez-vous que Buslik possédait les clés du bureau d'avocat Guy Yernaux et Jean-Paul Dumont et qu'il pouvait y aller de jour comme de nuit ?
La carrière de Me Dumont s'était terminée sur une note moins glorieuse. Il a été condamné le 5 mars 2009 à 12 mois de prison avec sursis pour une escroquerie au préjudice d'un de ses clients à qui il avait fait croire qu'il était recherché en Belgique.
Saviez-vous que le Berger Allemand de Buslik s'appelait Diane ?
Saviez-vous que le père Buslik tenait un stock américain à St-Josse ?
Saviez-vous que Buslik avait deux maîtresses à Bruxelles, Y et M ?
Y est toujours en contact avec Buslik !
Saviez-vous que des perquisitions avaient été faites chez une de ces deux maîtresses ?
Saviez-vous que Buslik était revenu pour la dernière fois en Belgique en 2000 pour revoir ses deux maîtresses (une à BXL et l'autre à Genval) et qu'il y est resté plus d'1 an ?
Saviez-vous que Buslik ne s'appelle plus Buslik ?

Je constate que beaucoup de personnes écrivent du "recuit" avec son lot de vérité mais trop souvent avec son lot de déductions (fondée ou non).
Même le grand journaliste d'enquête René Haquin (que j'ai connu lors de l'enquête sur Oesling 84) écrivait (rarement) ses propres déductions pour des vérités. Il corrigeait par la suite lorsqu'il recevait de plus amples informations de la Gd, de la police ou du SGR. "Prêcher le faux, pour obtenir la vérité" ....

Par contre, je constate que d'anciens membres de la Gd, de la police ou du SGR écrivent également sur ce forum ... "la vérité n'est pas toujours bonne à dire !"

minus a écrit:

Kranz a écrit:

minus a écrit:

Buslik est bien un ami d'enfance de Bouhouche mais il n'est ni agent de la CIA, ni du DEA. Il n'a jamais eu aucun contact avec le BND.
Il a très simplement été abusé par Bouhouche et ce à cause de leur amitié.

Buslik n'est pas soeur Thérésa, il a trempé dans plusieurs affaires louches; explosifs, 4X4, Zaventem et j'en oublie peut-être, ce qui n'est pas rien quand même.
De là à le considérer comme une dupe de Bouhouche....

Bien sûr que ce n'est pas soeur Thérésa et heureusement pour lui.
Comme, je vous l'ai déjà dit, il a été acquitté sur toute la ligne.
Mais revenons un instant au livre de Bouten, puisque c'est sur cela que vous vous basez pour étaler votre haine:
Notre super-enquêteur (5 ans quand même!) nous brosse "rapidos" un portrait de Buslik entre les pages 493 et 499. Peu de pages mais assez pour des conneries flagrantes.
- Très fort le Bouten, puisqu'après une enquête aussi minutieuse, il lui est impossible de dire le prénom correct de Buslik qui est pourtant apparu dans tous les médias. Buslik ne n'est jamais appelé Francis !
- L'ex-amie de Buslik, Graciella n'a jamais été espagnole mais depuis sa naissance, elle est Italienne.
- Les voyages fréquents de Buslik vers Milan sont donc à mettre en relation avec les rapports que Buslik entretenait avec son amie Graciella et non avec le fait que la maffia italienne... bla bla bla.. N'importe quoi!
- Le père de Buslik était un "juif allemand" et non un "nazi allemand" ! Je me demande si Bouten connaît la différence et je peux imaginer avec quel écoeurement, Buslik devra livre ce livre, s'il le fait un jour!
- La mère de Buslik n'était pas française mais de nationalité belge.
- Buslik n'a jamais approché, ni de loin ni de près Frank Eaton, dont il ne connaissait même pas l'existence. Alors, de là à la présenter à Bouhouche, comme l'affirme Bouten.
- Son père, un ancien de l'OSS et de la CIA. Pure fantaisie. Au lieu de lancer n'importe quoi, que Bouten prouve ses allégations et on commencera à peut-être à s'intéresser à ce qu'il dit.
- Encore plus fort! Bouten soutient "que la police retrouva chez Buslik des montres exclusives signées "Cartier" identiques à celles volées lors de l'attaque sur le transport Zwarts". Faux ! Aucune montre n'a jamais été retrouvée ni saisie dans cette affaire, à l'exception d'une seule qui a été saisie chez un certain Michel Angeli à Bruxelles, lequel n'a rien à voir ni avec Buslik ni Bouhouche ni Beijer et lequel, bizarrement, n'a jamais été cité dans l'affaire Zwarts.
Pourquoi? Ca ce sont de bonnes questions.
De telle sorte que lors du procès Bouhouche Beijer, il n'y avait aucune montre saisie à monter!

Bienvenue à vous, Fischer
Est-il exact que le domicile de Buslik se trouvait rue Verbist à Saint-josse?
Est-il exact qu'il existait un stand de tir illégal à Saint-Josse fréquenté par les gendarmes, par Beijer, Bouhouche et Buslik? (Rue saint-Josse ou Rue Verbist).
Buslik a-t-il participé aux affaires Zwarts, Vernaillen, Goffinon, ESI? Il y a prescription maintenant.

Merci de vos éventuelles réponses.

.

https://www.apache.be/2014/05/06/vader-en-zoon-buslik-van-katanga-naar-de-bende-van-nijvel/

Vader en zoon Buslik: van Katanga naar de Bende van Nijvel

Van vader Max Buslik naar zoon Jean-François Buslik loopt, gespreid over een periode van twintig jaar, een rechte lijn. De vader organiseerde begin jaren zestig een trafiek van gevechtsvliegtuigen naar Katanga, wellicht in opdracht van de CIA, zo ontdekte Apache.be. De zoon was in de jaren tachtig actief in de bende van Bouhouche en Beijer, mogelijk eveneens in opdracht van de Amerikaanse geheime dienst.





Politieman Victor Van Humskerke snapte er niets van. Op 1 mei 1962 was er op de luchthaven van Deurne een Harvard (North American T-6 Texan) geland, een gevechtsvliegtuig dat normaal nooit op de luchthaven te zien was. Verdacht, vond hij, temeer omdat het toestel geen militaire kentekens droeg. Een dag later arriveerden er nog twee Harvards. En weer een dag later nog eens zes. Toen de politieman een kijkje ging nemen naast hangar A, waar de toestellen op een rijtje geparkeerd stonden, telde hij tien stuks. Eentje was blijkbaar ongemerkt gearriveerd. (1)

“De toestellen zijn kortelings in het zilver geschilderd”, noteerde de politieman. En verder:

De immatriculatienummers zijn nog vers en grofweg aangebracht. Op de romp is nog een overschilderde driekleurige cocarde merkbaar. Ik vermoed dat deze toestellen origineel aan de Belgische luchtmacht hebben behoord. Ze werden nog door de luchtmacht gebruikt bij de moeilijkheden in Congo. Deze toestellen zijn tweepersoons gevechtsvliegtuigen. Bij de luchtmacht waren ze bewapend met machinegeweren en raketten. Ze worden ook bij de luchtmacht gebruikt als schoolvliegtuig, als overgang van schroefvliegtuig naar straaljager. Het vliegtuig is zeer wendbaar en luchtvast, maar heeft in verhouding tot zijn zware motor een betrekkelijk lage snelheid. Het leent zich uitstekend voor scheervluchten over de grond. Ik heb vastgesteld dat er geen bewapening meer zichtbaar was. De openingen voor de monden van de machinegeweren in de voorliggers van de vleugels waren slechts met toile overplakt.

Katanga

Van Humskerke ging op onderzoek. Hij ontdekte dat de vliegtuigen inderdaad van de Belgische luchtmacht afkomstig waren, dat ze een omweg hadden gemaakt langs het Zwitserse Genève en de luchthaven van Oostende, en dat ze nu eigendom waren van de Compagnie Générale d’Exploitation Aéronautique (Cogea) in Brussel. Informanten vertelden hem dat de toestellen naar Deurne waren gevlogen om hier gedemonteerd te worden en vervolgens via de Antwerpse haven zouden worden verscheept naar Katanga. Kort na de onafhankelijkheid van het vroegere Belgisch Congo in 1960 had de koperrijke provincie Katanga zich onder leiding van Moïse Tshombe afgescheurd. Geen enkel land erkende de secessie, maar Tshombe kon rekenen op financiële steun van de Union Minière du Haut-Katanga en op discrete steun van de Belgische regering. De Katangese gendarmes, het legertje van Tshombe, vocht samen met een allegaartje van huurlingen in 1962 tegen de troepen van de centrale regering én tegen de blauwhelmen van de Verenigde Naties.

“Er worden momenteel pogingen gedaan om vliegtuigen over te brengen naar Katanga”, schreef Van Humskerke in zijn proces-verbaal. “Deze pogingen worden gedaan door Aviaton Benelux, waarvan de zetel gevestigd is op de Place Wéry in Brussel.”

Dit bleek de firma te zijn van Max Buslik en zijn echtgenote Thérèse Moncarey. Veel was er op dat moment niet bekend over het echtpaar. “De vrouw zou vroeger reeds betrokken geweest zijn in een zaak van diamantsmokkel”, wist de politieman.

Beide personen baten eveneens in Brussel een garage uit. Ze hebben op de luchthaven van Deurne twee halfzware, tweemotorige transporttoestellen staan. Er zou op een gelegenheid gewacht worden om de toestellen naar Katanga over te vliegen. Er zouden reeds twee toestellen zijn overgevlogen naar Afrika. Ook zouden er Spitfires, die door de luchtmacht verkocht werden, verdwenen zijn. Er is samenwerking geweest tussen Cogea an Aviation Benelux, maar er is een meningsverschil ontstaan over het bezit van vliegtuigmotoren en voor het ogenblik is er tussen beiden een vete.

Cogea, zo vernam de politieman nog, had de Harvards gekocht voor 40.000 frank (1.000 euro) per stuk en kon ze verkopen aan Katanga voor het tiendubbele: 400.000 frank (10.000 euro) per stuk.
Kolonel Brown

In de loop van de maand mei, 1962 volgde de gerechtelijke politie het traject van de ‘verdachte’ vliegtuigen op de voet. Eerst werden de Harvards overgebracht naar de ateliers van de firma B.K.S.I. in de Gashuishoevestraat in Merksem. Daar werden ze gedemonteerd en klaargemaakt voor verzending. Elk gedemonteerd vliegtuig werd verpakt in een kist, die 3.500 kg woog. “Er is in iedere kist een zeer kleine opening, met een schuifdeurtje, om de douane toe te laten vast te stellen dat er zich in iedere kist een vliegtuig bevindt”, noteerde de politie. Daarna werden de kisten door de Ruysnatie naar kaai nummer 26 in de Antwerpse haven getransporteerd. Tenslotte, op 6 juni 1962, werden de tien kisten onder het goedkeurend oog van de douane aan boord van het Portugese stoomschip Sao Silverio geladen. Het schip vertrok met bestemming Lissabon, de hoofdstad van het destijds door de fascistische dictator Salazar geregeerde Portugal.

“Er worden momenteel pogingen gedaan om vliegtuigen over te brengen naar Katanga”, schreef Van Humskerke in zijn proces-verbaal.

Wellicht gingen de tien gevechtsvliegtuigen vervolgens naar de toenmalige Portugese kolonie Angola, een buurland van Katanga, waar ze opnieuw in elkaar werden gezet. Het vervolg staat te lezen in een geschiedenis van de Avikat (Aviation Katangaise), zoals de Katangese luchtmacht werd genoemd:

Rond het midden van september 1962 zijn een half dozijn T-6′s geland in Kolwezi, het eerste deel van een serie van tien toestellen die besteld werden bij Cogea in Oostende. Normaal bestemd om te dienen als antiguerilla-vliegtuigen, werden ze door de Portugezen aan Katanga geleverd zonder bewapening. Van zodra ze aankwamen in Katanga, werden ze voorzien van mobiele systemen voor bommen van 50 kilo. Samen met de vliegtuigen arriveerde een ploeg van een tiental piloten en een aantal Poolse mechaniciens, die gerecruteerd waren door ‘kolonel’ Jean Zumbach. (2)

Diezelfde Jean Zumbach was eerder ook gesignaleerd op de luchthaven van Deurne. Op 3 mei 1962, de dag waarop er zes Harvards in Deurne zouden landden, arriveerde de ‘kolonel’ aan de stuurknuppel van een klein personentransporttoestel van het type De Havilland Dove. “Dit vliegtuig kwam vier piloten opladen om hen naar Genève te brengen”, wist de politie, “waar ze elk een Harvard moesten gaan halen om het toestel naar Deurne over te vliegen.” Zumbach, die zich ook ‘Colonel Johnny Brown’ liet noemen was een Poolse piloot die tijdens de Tweede Wereldoorlog had gediend in de Britse Royal Air Force. Hij was in 1962 door Tshombe ingehuurd om de Katangese luchtmacht uit te bouwen. (Vijf jaar later, in 1967, deed Zumbach precies hetzelfde voor de opstandige provincie Biafra in Nigeria, GT.)
Stock américain

Pas vele decennia later raakten meer details bekend over Max Buslik. Hij was een Duitser, geboren in 1919 in Leipzig en van beroep horlogemaker. Zijn echtgenote, de française Thérèse Moncarey, was pilote. Beiden hadden op het einde van de Tweede Wereldoorlog vermoedelijk samengewerkt met de OSS, de voorloper van de Amerikaanse geheime dienst CIA. Na de oorlog woonde het echtpaar enkele jaren in New York, waar in 1952 hun zoon Jean-François werd geboren. Het gezin vestigde zich vervolgens in Brussel. Vader Buslik begon er een garage op de Place Verte in Sint-Joost-ten-Node. In 1959 volgde de oprichting van Aviation Benelux, de chartermaatschappij die gevechtsvliegtuigen leverde aan Katanga. Begin jaren zestig opende Max Buslik de Surplus 13, een stock américain waar afgedankte legerspullen werden verkocht, in de Verbiststraat in Sint-Joost-ten-Node.

Toen vader Buslik in de jaren zeventig verlamd raakte als gevolg van een beroerte, werd zoon Jean-François zaakvoerder van Aviation Benelux en van de Surplus 13-winkel. “De Surplus 13 was bijzonder populair bij de klasgenoten van Jean-François uit het plaatselijk atheneum, die er in de zomer vakantiejobs kregen”, schreef Humo. Een van die schoolvriendjes was Madani Bouhouche, “die gefascineerd was door de wereld die voor hem openging bij de familie Buslik: een pakhuis vol met legerrommel, combat boots, dolken, hopen geld, vakanties in Club Med, en geheime agenten die in en uit liepen.” (3)

Buslik, die electronica had gestudeerd aan de ULB en een opleiding als piloot had gekregen bij Abelag Aviaton, fungeerde in de bende van Bouhouche als technicus en klusjesman



Via de Busliks kwam Bouhouche ook in contact met Frank Eaton, een Amerikaanse agent van de DEA die in die tijd op de Amerikaanse ambassade in Brussel werkte en bekend stond als een vertrouwensman van de CIA.

Madani ‘Dany’ Bouhouche, zijn kompaan Robert ‘Bob’ Beijer, Martial Lekeu en een reeks anderen werden later beroemd en berucht. Als gestuurd door een onzichtbare hand gingen ze begin jaren zeventig bij de rijkswacht, eerst bij de drugsectie, later bij de infosectie van de Brusselse BOB. Daar maakten ze niet zozeer jacht op boeven, maar ontpopten ze zichzelf tot criminelen en terroristen. Vaak werden ze als speurders ingezet op misdaden die ze zelf hadden gepleegd of waar ze iets mee te maken hadden, zodat ze ideaal geplaatst waren om het onderzoek in de war te sturen. Ook nadat ze uit de rijkswacht werden gezet, bleven ze onder het mom van privédetective betrokken bij talloze (grotendeels nooit opgeloste) criminele activiteiten, vaak gelinkt met de misdaden van de Bende van Nijvel.
Kaiserslautern

Buslik, die electronica had gestudeerd aan de ULB en een opleiding als piloot had gekregen bij Abelag Aviaton, fungeerde in de bende van Bouhouche als technicus en klusjesman. Hij knutselde bijvoorbeeld het ontstekingsmechanisme van de bom in elkaar waarmee in 1981 een dienstauto van de BOB werd opgeblazen. Hij werd hiervoor een eerste keer aangehouden. Gerald Damseaux, een agent van de Staatsveiligheid die bevriend was met Buslik, had hem geholpen bij het maken van de bom. “Toen de moeder van Buslik me kwam vragen om tussen te komen toen haar zoon opgepakt was, heb ik alles verteld aan mijn oversten”, vertelde Damseaux later. “Ik werd aangeraden niets te zeggen.” (4)

Na drie maanden voorarrest werd Buslik voorwaardelijk vrijgelaten in februari 1982. In oktober van dat jaar volgde de roemruchte overval op de luchthaven van Zaventem, waarbij Sabena-veiligheidsagent Francis Zwarts werd vermoord. De daders waren volgens het parket Bouchouche, Beijer en Buslik. Volgens een Amerikaanse krant reed Buslik meteen na de overval naar de Amerikaanse basis in het Duitse Kaiserlautern, om er als vrijwilliger dienst te nemen in het Amerikaanse leger. “Could there be a better place to hide?”, vroeg de krant zich af. Na een jaar dienst, onder meer in Fort Jackson, het opleidingscentrum van het Amerikaanse leger in Zuid Carolina, kwam hij terug naar België. (5) Buslik zelf beweerde dat hij niet aan de overval kon hebben deelgenomen, omdat hij op dat moment in het Amerikaanse leger zat. (6)

Na een tweede aanhouding, opnieuw voor de bomaanslag in 1981, nam Buslik de benen en vestigde zich in North Palm Beach in Florida.

Na een tweede aanhouding, opnieuw voor de bomaanslag in 1981, nam Buslik de benen en vestigde zich in North Palm Beach in Florida. Hij vond er werk als vlieginstructeur bij Kemper Aviation op de luchthaven van Lanthana. Buslik werd in februari 1995 door het assisenhof van Brabant bij verstek veroordeeld tot de doodstraf voor zijn aandeel in de roofmoord op Zwarts. Maar vreemd genoeg werd hij na dit vonnis niet internationaal geseind en deed het Belgische gerecht geen enkele moeite om zijn uitlevering te vragen. Pas eind 1996 kwam er een internationaal aanhoudingsbevel. Buslik veranderde prompt zijn naam. Hij was ondertussen in Florida getrouwd met Diane Somerville en liet zich voortaan Jean-François Somerville noemen.

Nog eens drie jaar later schoot het gerecht eindelijk in actie, nadat het weekblad Humo het adres van Buslik gewoon op het internet had gevonden. Op een ochtend in april 1999 werd hij op vraag van de Belgische justitie door de Amerikaanse politie opgepakt, toen hij in short en op sandalen uit zijn woning aan het strand stapte. Meer dan een jaar later werd hij door de VS uitgeleverd aan ons land. Zijn proces volgde in oktober 2001, op beschuldiging van roofmoord, heling van gestolen goederen, bomaanslag en beziet van explosieven. Buslik werd vrijgesproken over de hele lijn en mocht van de rechtbankvoorzitter “in alle sereniteit terugkeren naar zijn echtgenote in de VS”.


(1) De informatie over het verkoop van vliegtuigen aan Katanga is gebaseerd op dossier nummer 5743, PK Antwerpen 2001 C, dat wordt bewaard in het Rijksarchief in Beveren.
(2) “L’Aviation Militaire Katangaise, 1960-1963″, Jean-Pierre Sonck & Daniel Despas, périodique trimestriel n° 3/97 des Vieilles Tiges de Belgique.
(3) “Jean-François Buslik, de spin in het web”, Hilde Geens, Humo, oktober 2001.
(4) “Zaak Buslik: getuigenis inspecteur Staatsveiligheid”, Belga, 12 oktober 2001.
(5) “Undercurrents”, Broward New Times, Tom Walsh, 17 juni 1999.
(6) “Buslik, un Américain un peu trop tranquille”, René Haquin, Le Soir, 10 oktober 2001.

Y a-t-il un lien possible avec Richard Holm ???

en fait tous est la ,depuis bien longtemps
si l enquete n est pas resolut ce n est pas a cause d un manque de savoir
mais plutot un manque de pouvoir
et certain continuent a noyer le poisson

merci herve pour ton travaille qui nous ouvrent les yeux
Que ceux qui ne veulent pas voir (savoir)les garde fermer et reste dans leurs obscurantismes

La référence

(2) “L’Aviation Militaire Katangaise, 1960-1963″, Jean-Pierre Sonck & Daniel Despas, périodique trimestriel n° 3/97 des Vieilles Tiges de Belgique.

est sur :

http://www.vieillestiges.be/files/vtb-magazines/3-1997.pdf

.

Sur Claudine Fraiture :




President
North Atlantic Consult SA
mai 1978 – Aujourd'hui (36 ans 3 mois)

Assistant to the Vice-Chairman of the Board
Sabena
septembre 1967 – septembre 1978 (11 ans 1 mois)Sabena

Aircraft Performance Engineer
Sabena
1967 – 1972 (5 ans)

Université libre de Bruxelles
Cepac
1973 – 1974

Université de Liège
Aeronautical engineer
1962 – 1967

_ _

http://didier.cardon37.over-blog.com/article-6087841.html

(...)   Une ancienne connaissance de Jacques Monsieur, Claudine Fraiture, polytechnicienne, consultante pour des sociétés américaines et lobbyiste officiellement habi­litée auprès des milieux militaires belges et à l'Otan (2), se souvient des «confidences» de Monsieur. À la fois pas­sionnés d'équitation et intéressés à la chose militaire, ils avaient sympathisé. « Un jour, il m'a raconté qu'il fréquentait le Mossad, et qu'il avait "retourné" un Iranien pour eux », explique celle qui avait loué, au début des années 1990, une partie de ses grands bureaux au trafiquant. Des locaux situés juste en face du quartier général de l'Otan, à Bruxelles. Pour avoir eu le malheur de prêter son fax à Jacques Monsieur en 1994, Claudine Fraiture ne décolère pas d'avoir été convo­quée, questionnée, soupçonnée par les enquêteurs ...  (...)

(2). En Belgique, sa société North Atlantic Consult (NAC) dispose de la licence de vente d'armes.

_ _

Etablie à ETTERBEEK, au 1040 Etterbeek, la société NORTH ATLANTIC CONSULT est active depuis 18 ans. Cette société étrangère immatriculée au registre du commerce a vu le jour le 18 décembre 1995, suite à son enregistrement à Tours, sous l'immatriculation 403 113 251 et cette entreprise est spécialisée dans le secteur d'activité du conseil pour les affaires et autres conseils de gestion. A ce jour, le capital social de la société NORTH ATLANTIC CONSULT est de 884 204,30 euros.

Mme Claudine FRAITURE, née en 1944, en tant que représentant en france d'une société étrangère, est dirigeante de l'entreprise NORTH ATLANTIC CONSULT.

_ _

http://www.agoravox.fr/actualites/international/article/cargos-de-nuit-vague-2-39363

(...)  En la personne de Claudine Fraiture, la gérante du cabinet North Atlantic Consult. Une dame aujourd’hui représentante exclusive des lunettes de visée nocturne ITT, denrée très prisée en ce moment par tout le monde militaire  (...)

Jacques Monsieur est un cas d’espèce atypique dans le monde des marchands d’armes : c’est un juriste de formation mais aussi un officier de réserve de l’armée belge qui fit plusieurs missions en son temps pour le Service général de renseignement (SGR, ex-SGDRA) de l’armée belge. On comprend pourquoi dans ce cas on a autant hésité en Belgique à l’arrêter une fois sa ou ses contrebande(s) découverte(s). Le journal de Morgen révéla en effet le 23 août 1989 qu’il fournissait des armes dans le cadre de l’Irangate, en réussissant même à vendre 600 missiles US Tow à Téhéran... il n’avait en fait qu’un boulevard à traverser pour se rendre au siège de l’Otan, où il avait toujours eu ses entrées.

_ _

http://archives.lesoir.be/tueurs-en-serie_t-19930703-Z06YWG.html

(...)   interpellation de Patrick Dewael, le chef de groupe du VLD. Ce dernier interrogeait le Premier ministre à propos d'une note datant du 24 novembre 1988 dans laquelle Benoît Remiche, alors chef de cabinet-adjoint du ministre de la Justice, Melchior Wathelet, soulignait notamment: il semble que l'ombre de Claudine Fraiture et d'une certaine mafia socialiste plane sur ce dossier dans l'attribution du marché à la firme Agusta.   (...)

_ _

( ... ) le juge Gérard Canolle a mis en examen, en octobre 2000, la ressortissante belge Claudine Fraiture (gérante du cabinet North Atlantic Consult), l'homme d'affaires français François Lasnosky (alias Jean-Bernard Lasnaud), et Patrice Bourges (fils d'Yvon Bourges, ancien ministre gaulliste de la Défense et proche du très opusien archiduc Otto de Habsbourg). Les éléments de l'enquête font apparaître un trafic organisé avec l'assentiment de la France et des États-Unis. Des armes produites par la firme d'État iranienne Modelex auraient été acheminées clandestinement vers des pays sous embargo, voire aux différents protagonistes d'un même conflit. Le réseau aurait notamment vendu des armes en Bosnie-Herzégovine, au Qatar, en Afrique du Sud et au Congo-Brazzaville, au Vénézuela, en Côte d'Ivoire et en Angola. Cette instruction française s'ajoute aux huit affaires pénales impliquant Jacques Monsieur qui ont été instruites en Belgique.

_ _

http://www.bendevannijvel.com/forum/viewtopic.php?id=1170&p=2

(...)   een andere interessante link is die tussen Bull en Claudine Fraiture (ex-Sabena, die ook Deferm kende) die getrouwd was met Alain Blume (Kol. Vlieger) van SDRA. Zie Pere UBU van 22 januari 2004.  'LE SWAR et sa mémoire à éclipses'. Zie ook forum 'annéesdeplomb'.

_ _

http://fr.wikipedia.org/wiki/Isabelle_Blume

Isabelle Blume, née Grégoire, est une femme politique belge, née à Baudour, dans le Borinage, le 22 mai 1892 et décédée le 12 mars 1975. Elle est une figure du féminisme belge et de la lutte contre le fascisme. (...)

Elle est la mère de Jean Blume. Ses autres enfants furent Edith Goldschlager et Alain Blume, colonel dans l'armée de l'air belge. Elle est aussi la grand-mère d'Alain Goldschlager.

http://fr.wikipedia.org/wiki/Jean_Blume

http://fr.wikipedia.org/wiki/Alain_Goldschlager

_ _

http://www.belgian-wings.be/Webpages/Navigator/Photos/MilltaryPics/post_ww2/Gloster%20Meteor%20F.8/Gloster%20Meteor%20F.8%20demo-team.html





_ _

Et sur les socquettes rouges :

http://anneesdeplomb.topdiscussion.com/t1520-general-guy-sokay-les-socquettes-rouges

ainsi que

VDB Un Citoyen Au-Dessus De Tout Soupcon
Par Jan Willems





Extrait du schéma de Michel Libert :

.

Les Années noires vous intéressent ?

Gérald Damseaux












(...)

@ HERVE,
Je fais partie de ceux qui apprécient ton travail mais je me demande s'il est bien correct de faire paraître des pages d'un livre qui vient à peine de paraître et dont la plupart d'entre nous n'on pas encore lu la moindre ligne.
Si tu as demandé l'autorisation à l'auteur et qu'il te l'a accordée, pas de problème mais si ce n'est pas le cas, je trouverai ce procédé incorrect.
Je vais bientôt recevoir l'exemplaire commandé et cela me gêne de voir déjà des extraits sur un forum car je pense qu'il faut reconnaître la propriété intellectuelle d'un auteur.

Une partie de ces pages sont lisibles chez l'éditeur je crois.

Bien entendu !

Cela vient du site internet de l'éditeur qui utilise quelque chose ressemblant très fort à Google Books. Ce que j'ai posté est tout-à-fait public.

J'ai par ailleurs commandé le livre mais je ne l'ai pas encore reçu.

A vrai dire mon intérêt pour ce livre ne venait pas de ces (intéressants) passages sur Buslik et sur "Joe" Kemper ... mais "on" m'a dit qu'il était question de l'ambassadeur des USA en Belgique...

Cela n'est pas dans la partie accessible sur internet. Acheter le livre est donc tout-à-fait justifié.

Au temps pour moi dans ce cas, je présente mes excuses à HERVE, j'ignorais la présence de pages sur le site de l'éditeur.

affaire zwarts 80 millions en or et diamant avion zurich
+valise diplo avion moscou

Combien une pièce d'or 1978 Krugerrand 1 once vaut?
1600 €

La Krugerrand est une monnaie d’or de la République d'Afrique du Sud


---------


Gérald Damseaux, qui dit avoir été empoisonné par les multiples convocations reçues et par la parution de son nom dans la presse. Tout ça lui valut un blâme non mérité. En 1981, Buslik me disait qu'il partait comme pilote en Afrique

.

.

http://www.apache.be/2014/05/06/vader-en-zoon-buslik-van-katanga-naar-de-bende-van-nijvel/

Vader en zoon Buslik: van Katanga naar de Bende van Nijvel

Van vader Max Buslik naar zoon Jean-François Buslik loopt, gespreid over een periode van twintig jaar, een rechte lijn. De vader organiseerde begin jaren zestig een trafiek van gevechtsvliegtuigen naar Katanga, wellicht in opdracht van de CIA, zo ontdekte Apache.be. De zoon was in de jaren tachtig actief in de bende van Bouhouche en Beijer, mogelijk eveneens in opdracht van de Amerikaanse geheime dienst.

(...)

http://ships.findthebest.com/l/330018/Seatern-in-North-Palm-Beach-Florida

Seatern

Registered Owner : Jean-francois Buslik-somerville

Owner/Organization Address North Palm Beach, Florida 33408 United States

http://raymarine.ning.com/forum/topics/gyroplus-ii-2-with-t300-course-computer-autopilot?commentId=6492755%3AComment%3A42675&xg_source=activity

Gyroplus II 2 with T300 Course Computer / Autopilot

   Posted by Jean-Francois Somerville on September 22, 2012 at 11:32am in Autopilots

Is there any documentation beside document #81198-1 Pathfinder Smart Heading System available on interfacing, installing, connecting, configuring and using a Gyroplus 2 and a T300 Course Computer?

81198-1 Pathfinder Smart Heading System has only one page on this.

Thank you

_ _ _

http://raymarine.ning.com/forum/topics/seatalk-ng-vs-nmea-2000-bus-cabling?commentId=6492755%3AComment%3A42178

Seatalk NG vs. NMEA 2000 bus/cabling

Posted by Jean-Francois Somerville on September 24, 2012 at 10:28am in Instruments
View Discussions

As I understand, Seatalk NG and NMEA 2000 are compatible.

Are there any advantages and/or limitations/problems in installing (cabling) a NMEA 2000 network to support Seatalk NG instruments?

Can a Seatalk 1 - Seatalk NG bridge be installed in the NMEA 2K network?

JF - S/V Seatern

(...)

http://www.apache.be/2014/05/06/vader-en-zoon-buslik-van-katanga-naar-de-bende-van-nijvel/?sh=29574a9-354

Apache.be / 2014 / Nieuws / Onderzoek /

Vader en zoon Buslik: van Katanga naar de Bende van Nijvel

Van vader Max Buslik naar zoon Jean-François Buslik loopt, gespreid over een periode van twintig jaar, een rechte lijn. De vader organiseerde begin jaren zestig een trafiek van gevechtsvliegtuigen naar Katanga, wellicht in opdracht van de CIA, zo ontdekte Apache.be. De zoon was in de jaren tachtig actief in de bende van Bouhouche en Beijer, mogelijk eveneens in opdracht van de Amerikaanse geheime dienst.

Politieman Victor Van Humskerke snapte er niets van. Op 1 mei 1962 was er op de luchthaven van Deurne een Harvard (North American T-6 Texan) geland, een gevechtsvliegtuig dat normaal nooit op de luchthaven te zien was. Verdacht, vond hij, temeer omdat het toestel geen militaire kentekens droeg. Een dag later arriveerden er nog twee Harvards. En weer een dag later nog eens zes. Toen de politieman een kijkje ging nemen naast hangar A, waar de toestellen op een rijtje geparkeerd stonden, telde hij tien stuks. Eentje was blijkbaar ongemerkt gearriveerd. (1)

“De toestellen zijn kortelings in het zilver geschilderd”, noteerde de politieman. En verder:

De immatriculatienummers zijn nog vers en grofweg aangebracht. Op de romp is nog een overschilderde driekleurige cocarde merkbaar. Ik vermoed dat deze toestellen origineel aan de Belgische luchtmacht hebben behoord. Ze werden nog door de luchtmacht gebruikt bij de moeilijkheden in Congo. Deze toestellen zijn tweepersoons gevechtsvliegtuigen. Bij de luchtmacht waren ze bewapend met machinegeweren en raketten. Ze worden ook bij de luchtmacht gebruikt als schoolvliegtuig, als overgang van schroefvliegtuig naar straaljager. Het vliegtuig is zeer wendbaar en luchtvast, maar heeft in verhouding tot zijn zware motor een betrekkelijk lage snelheid. Het leent zich uitstekend voor scheervluchten over de grond. Ik heb vastgesteld dat er geen bewapening meer zichtbaar was. De openingen voor de monden van de machinegeweren in de voorliggers van de vleugels waren slechts met toile overplakt.

Katanga

Van Humskerke ging op onderzoek. Hij ontdekte dat de vliegtuigen inderdaad van de Belgische luchtmacht afkomstig waren, dat ze een omweg hadden gemaakt langs het Zwitserse Genève en de luchthaven van Oostende, en dat ze nu eigendom waren van de Compagnie Générale d’Exploitation Aéronautique (Cogea) in Brussel. Informanten vertelden hem dat de toestellen naar Deurne waren gevlogen om hier gedemonteerd te worden en vervolgens via de Antwerpse haven zouden worden verscheept naar Katanga. Kort na de onafhankelijkheid van het vroegere Belgisch Congo in 1960 had de koperrijke provincie Katanga zich onder leiding van Moïse Tshombe afgescheurd. Geen enkel land erkende de secessie, maar Tshombe kon rekenen op financiële steun van de Union Minière du Haut-Katanga en op discrete steun van de Belgische regering. De Katangese gendarmes, het legertje van Tshombe, vocht samen met een allegaartje van huurlingen in 1962 tegen de troepen van de centrale regering én tegen de blauwhelmen van de Verenigde Naties.

“Er worden momenteel pogingen gedaan om vliegtuigen over te brengen naar Katanga”, schreef Van Humskerke in zijn proces-verbaal. “Deze pogingen worden gedaan door Aviaton Benelux, waarvan de zetel gevestigd is op de Place Wéry in Brussel.”

Dit bleek de firma te zijn van Max Buslik en zijn echtgenote Thérèse Moncarey. Veel was er op dat moment niet bekend over het echtpaar. “De vrouw zou vroeger reeds betrokken geweest zijn in een zaak van diamantsmokkel”, wist de politieman.

Beide personen baten eveneens in Brussel een garage uit. Ze hebben op de luchthaven van Deurne twee halfzware, tweemotorige transporttoestellen staan. Er zou op een gelegenheid gewacht worden om de toestellen naar Katanga over te vliegen. Er zouden reeds twee toestellen zijn overgevlogen naar Afrika. Ook zouden er Spitfires, die door de luchtmacht verkocht werden, verdwenen zijn. Er is samenwerking geweest tussen Cogea an Aviation Benelux, maar er is een meningsverschil ontstaan over het bezit van vliegtuigmotoren en voor het ogenblik is er tussen beiden een vete.

Cogea, zo vernam de politieman nog, had de Harvards gekocht voor 40.000 frank (1.000 euro) per stuk en kon ze verkopen aan Katanga voor het tiendubbele: 400.000 frank (10.000 euro) per stuk.

Kolonel Brown

In de loop van de maand mei, 1962 volgde de gerechtelijke politie het traject van de ‘verdachte’ vliegtuigen op de voet. Eerst werden de Harvards overgebracht naar de ateliers van de firma B.K.S.I. in de Gashuishoevestraat in Merksem. Daar werden ze gedemonteerd en klaargemaakt voor verzending. Elk gedemonteerd vliegtuig werd verpakt in een kist, die 3.500 kg woog. “Er is in iedere kist een zeer kleine opening, met een schuifdeurtje, om de douane toe te laten vast te stellen dat er zich in iedere kist een vliegtuig bevindt”, noteerde de politie. Daarna werden de kisten door de Ruysnatie naar kaai nummer 26 in de Antwerpse haven getransporteerd. Tenslotte, op 6 juni 1962, werden de tien kisten onder het goedkeurend oog van de douane aan boord van het Portugese stoomschip Sao Silverio geladen. Het schip vertrok met bestemming Lissabon, de hoofdstad van het destijds door de fascistische dictator Salazar geregeerde Portugal.

“Er worden momenteel pogingen gedaan om vliegtuigen over te brengen naar Katanga”, schreef Van Humskerke in zijn proces-verbaal.

Wellicht gingen de tien gevechtsvliegtuigen vervolgens naar de toenmalige Portugese kolonie Angola, een buurland van Katanga, waar ze opnieuw in elkaar werden gezet. Het vervolg staat te lezen in een geschiedenis van de Avikat (Aviation Katangaise), zoals de Katangese luchtmacht werd genoemd:

Rond het midden van september 1962 zijn een half dozijn T-6′s geland in Kolwezi, het eerste deel van een serie van tien toestellen die besteld werden bij Cogea in Oostende. Normaal bestemd om te dienen als antiguerilla-vliegtuigen, werden ze door de Portugezen aan Katanga geleverd zonder bewapening. Van zodra ze aankwamen in Katanga, werden ze voorzien van mobiele systemen voor bommen van 50 kilo. Samen met de vliegtuigen arriveerde een ploeg van een tiental piloten en een aantal Poolse mechaniciens, die gerecruteerd waren door ‘kolonel’ Jean Zumbach. (2)

Diezelfde Jean Zumbach was eerder ook gesignaleerd op de luchthaven van Deurne. Op 3 mei 1962, de dag waarop er zes Harvards in Deurne zouden landden, arriveerde de ‘kolonel’ aan de stuurknuppel van een klein personentransporttoestel van het type De Havilland Dove. “Dit vliegtuig kwam vier piloten opladen om hen naar Genève te brengen”, wist de politie, “waar ze elk een Harvard moesten gaan halen om het toestel naar Deurne over te vliegen.” Zumbach, die zich ook ‘Colonel Johnny Brown’ liet noemen was een Poolse piloot die tijdens de Tweede Wereldoorlog had gediend in de Britse Royal Air Force. Hij was in 1962 door Tshombe ingehuurd om de Katangese luchtmacht uit te bouwen. (Vijf jaar later, in 1967, deed Zumbach precies hetzelfde voor de opstandige provincie Biafra in Nigeria, GT.)

Stock américain

Pas vele decennia later raakten meer details bekend over Max Buslik. Hij was een Duitser, geboren in 1919 in Leipzig en van beroep horlogemaker. Zijn echtgenote, de française Thérèse Moncarey, was pilote. Beiden hadden op het einde van de Tweede Wereldoorlog vermoedelijk samengewerkt met de OSS, de voorloper van de Amerikaanse geheime dienst CIA. Na de oorlog woonde het echtpaar enkele jaren in New York, waar in 1952 hun zoon Jean-François werd geboren. Het gezin vestigde zich vervolgens in Brussel. Vader Buslik begon er een garage op de Place Verte in Sint-Joost-ten-Node. In 1959 volgde de oprichting van Aviation Benelux, de chartermaatschappij die gevechtsvliegtuigen leverde aan Katanga. Begin jaren zestig opende Max Buslik de Surplus 13, een stock américain waar afgedankte legerspullen werden verkocht, in de Verbiststraat in Sint-Joost-ten-Node.

Toen vader Buslik in de jaren zeventig verlamd raakte als gevolg van een beroerte, werd zoon Jean-François zaakvoerder van Aviation Benelux en van de Surplus 13-winkel. “De Surplus 13 was bijzonder populair bij de klasgenoten van Jean-François uit het plaatselijk atheneum, die er in de zomer vakantiejobs kregen”, schreef Humo. Een van die schoolvriendjes was Madani Bouhouche, “die gefascineerd was door de wereld die voor hem openging bij de familie Buslik: een pakhuis vol met legerrommel, combat boots, dolken, hopen geld, vakanties in Club Med, en geheime agenten die in en uit liepen.” (3)

Buslik, die electronica had gestudeerd aan de ULB en een opleiding als piloot had gekregen bij Abelag Aviaton, fungeerde in de bende van Bouhouche als technicus en klusjesman

Via de Busliks kwam Bouhouche ook in contact met Frank Eaton, een Amerikaanse agent van de DEA die in die tijd op de Amerikaanse ambassade in Brussel werkte en bekend stond als een vertrouwensman van de CIA.

Madani ‘Dany’ Bouhouche, zijn kompaan Robert ‘Bob’ Beijer, Martial Lekeu en een reeks anderen werden later beroemd en berucht. Als gestuurd door een onzichtbare hand gingen ze begin jaren zeventig bij de rijkswacht, eerst bij de drugsectie, later bij de infosectie van de Brusselse BOB. Daar maakten ze niet zozeer jacht op boeven, maar ontpopten ze zichzelf tot criminelen en terroristen. Vaak werden ze als speurders ingezet op misdaden die ze zelf hadden gepleegd of waar ze iets mee te maken hadden, zodat ze ideaal geplaatst waren om het onderzoek in de war te sturen. Ook nadat ze uit de rijkswacht werden gezet, bleven ze onder het mom van privédetective betrokken bij talloze (grotendeels nooit opgeloste) criminele activiteiten, vaak gelinkt met de misdaden van de Bende van Nijvel.

Kaiserslautern

Buslik, die electronica had gestudeerd aan de ULB en een opleiding als piloot had gekregen bij Abelag Aviaton, fungeerde in de bende van Bouhouche als technicus en klusjesman. Hij knutselde bijvoorbeeld het ontstekingsmechanisme van de bom in elkaar waarmee in 1981 een dienstauto van de BOB werd opgeblazen. Hij werd hiervoor een eerste keer aangehouden. Gerald Damseaux, een agent van de Staatsveiligheid die bevriend was met Buslik, had hem geholpen bij het maken van de bom. “Toen de moeder van Buslik me kwam vragen om tussen te komen toen haar zoon opgepakt was, heb ik alles verteld aan mijn oversten”, vertelde Damseaux later. “Ik werd aangeraden niets te zeggen.” (4)

Na drie maanden voorarrest werd Buslik voorwaardelijk vrijgelaten in februari 1982. In oktober van dat jaar volgde de roemruchte overval op de luchthaven van Zaventem, waarbij Sabena-veiligheidsagent Francis Zwarts werd vermoord. De daders waren volgens het parket Bouchouche, Beijer en Buslik. Volgens een Amerikaanse krant reed Buslik meteen na de overval naar de Amerikaanse basis in het Duitse Kaiserlautern, om er als vrijwilliger dienst te nemen in het Amerikaanse leger. “Could there be a better place to hide?”, vroeg de krant zich af. Na een jaar dienst, onder meer in Fort Jackson, het opleidingscentrum van het Amerikaanse leger in Zuid Carolina, kwam hij terug naar België. (5) Buslik zelf beweerde dat hij niet aan de overval kon hebben deelgenomen, omdat hij op dat moment in het Amerikaanse leger zat. (6)

Na een tweede aanhouding, opnieuw voor de bomaanslag in 1981, nam Buslik de benen en vestigde zich in North Palm Beach in Florida.

Hij vond er werk als vlieginstructeur bij Kemper Aviation op de luchthaven van Lanthana. Buslik werd in februari 1995 door het assisenhof van Brabant bij verstek veroordeeld tot de doodstraf voor zijn aandeel in de roofmoord op Zwarts. Maar vreemd genoeg werd hij na dit vonnis niet internationaal geseind en deed het Belgische gerecht geen enkele moeite om zijn uitlevering te vragen. Pas eind 1996 kwam er een internationaal aanhoudingsbevel. Buslik veranderde prompt zijn naam. Hij was ondertussen in Florida getrouwd met Diane Somerville en liet zich voortaan Jean-François Somerville noemen.

Nog eens drie jaar later schoot het gerecht eindelijk in actie, nadat het weekblad Humo het adres van Buslik gewoon op het internet had gevonden. Op een ochtend in april 1999 werd hij op vraag van de Belgische justitie door de Amerikaanse politie opgepakt, toen hij in short en op sandalen uit zijn woning aan het strand stapte. Meer dan een jaar later werd hij door de VS uitgeleverd aan ons land.

Zijn proces volgde in oktober 2001, op beschuldiging van roofmoord, heling van gestolen goederen, bomaanslag en beziet van explosieven. Buslik werd vrijgesproken over de hele lijn en mocht van de rechtbankvoorzitter “in alle sereniteit terugkeren naar zijn echtgenote in de VS”.

(1) De informatie over het verkoop van vliegtuigen aan Katanga is gebaseerd op dossier nummer 5743, PK Antwerpen 2001 C, dat wordt bewaard in het Rijksarchief in Beveren.
(2) “L’Aviation Militaire Katangaise, 1960-1963″, Jean-Pierre Sonck & Daniel Despas, périodique trimestriel n° 3/97 des Vieilles Tiges de Belgique.
(3) “Jean-François Buslik, de spin in het web”, Hilde Geens, Humo, oktober 2001.
(4) “Zaak Buslik: getuigenis inspecteur Staatsveiligheid”, Belga, 12 oktober 2001.
(5) “Undercurrents”, Broward New Times, Tom Walsh, 17 juni 1999.
(6) “Buslik, un Américain un peu trop tranquille”, René Haquin, Le Soir, 10 oktober 2001.

7 reacties RSS

Dan Soar
3 maanden geleden | Reageren?

Toevallig gevonden? Kemper Aviation is niet zomaar een bedrijfje.
http://thirdring.wordpress.com/south-florida-aviation/ : The number of crashes Kemper had is ‘astronomical’ she said. And the company trained two of the 9-11 hijackers, she said.

Georges Timmerman
3 maanden geleden | Reageren?

Sterker nog: Joe Kemper, de bedrijfsleider van Kemper Aviation, kwam in oktober 2001 speciaal naar Brussel om te getuigen op het assisenproces tegen Buslik. Hij had niets dan lof voor de beklaagde en noemde Buslik “een van de beste pilootinstructeurs die hij ooit heeft ontmoet”. Uitgerekend op dezelfde dag van zijn getuigenis bezochten agenten van het FBI opnieuw Kemper Aviation in Florida, omdat Mohamed Atta en Marwan El-Shehhi bij het bedrijf een pilotenopleiding hadden gevolgd.

jan willems
3 maanden geleden | Reageren?

Het is intellectueel een zeer aantrekkelijke piste, de Bende van Nijvel en de CIA, maar daar blijft het dan ook bij, want bewijzen… Dat was de boodschap van wijlen René Haquin, die als gerechtelijk verslaggever voor Le Soir de hele affaire van zeer nabij heeft gevolgd, in één van zijn bijdragen aan het boek ‘Les grands dossiers criminels en Belgique’ (Editions Racine, 2005).
Deze ‘ CIA-piste’ werd nadien dubbeldik in de verf gezet door Guy Bouten in ‘De Bende van Nijvel en de CIA’ (Uitgeverij Van Halewych, 2011). In een bespreking van dat bundeltje gedrukt papier op http://www.dewereldmorgen.be schreef ik naar aanleiding van de passage, waarin ‘gonzo-journalist’ Bouten verslag uitbracht over zijn ontmoeting met ene Willy V.: “Willy is blij dat hij me van dienst kan zijn, want uitgerekend vorige maand heeft hij mijn boek Les Tueuries du Brabant gekocht – Boutens eerste uit 2009 (jw). En inderdaad, het boek met de felgele kaft, een stuk van de Bendeaffiche voorstellend, ligt naast enkele prullaria op een tafeltje. En daar ligt zijn tweede ook op zijn plaats: bij de prullaria.”
De titel van mijn recensie luidde: ‘‘De Bende van Nijvel is een geriatrische club’. Dat is (bijna) ook zo, want de laatste overval had plaats in Aalst op 9 november 1985, x aantal jaren geleden dus. En volgens de meest recente berichten over het nog altijd lopende onderzoek door speurders in Charleroi, waar Boutens zijn CIA-verhaal zeer au sérieux is genomen, is men nu op zoek naar… overleden daders!!!
Als uitsmijter nog even dit. Buslik, inderdaad een gabber van Bouhouche en Beijer, werd als medeplichtige aan een diefstal op het tarmac van Zaventem (oktober 1982) veroordeeld met als enig concrete aanwijzing een foto die genomen was op een feestje in kleine kring. Daarop stond hij afgebeeld met een Cartier-horloge. Een soortgelijk ‘model’ was in Zaventem buitgemaakt. Toen Haquin en ik dit hoorden, keek ik mijn door de wol geverfde Fransstalige collega aan. Hij fronste de wenkbrauwen en zei: “Pauvre justice!”
Moraal van deze reactie: wie teveel wil bewijzen, bewijst uiteindelijk niks!

jan willems
3 maanden geleden | Reageren?

Een persoon aan wie ik dit artikel liet lezen, vroeg me volgende reactie te plaatsen.
Misschien wel de voorloper van Al-Qaeda, een eerste probeerseltje. Misschien heeft Bin-Laden Buslik wel bij Kemper Aviation geplaatst. Etc. Etc. Stof genoeg voor nog enkele indianenverhalen. Zo kunnen jullie doorgaan tot jullie allemaal Alzheimer hebben en, gezien dan nog enkel het lange termijngeheugen werkt, begint alles opnieuw. Dan worden Heldenverhalen geschreven in de trant van Robin Hood en Zorro. Toch wel leuke verhaaltjes allemaal.

Dan Soar
3 maanden geleden | Reageren?

Misschien vind je gemoedsrust als je bovenstaande artikels vermijdt?

walter de smedt
3 maanden geleden | Reageren?

In het lopende proces over de “ Bommeleeër” te Luxemburg verklaarde M.REULAND,de chef van de brigade mobile de la gendarmerie (BMG) :“A ses yeux, une “piste militaire” liée aux attaques était une hypothèse “que l’on pouvait sérieusement prendre en compte à l’époque de la Guerre froide”. Une hypothèse que M. Reuland avait formulée en 1986 dans un rapport destiné à sa hiérarchie. Il ne sait pas pourquoi cette piste n’a jamais été suivie, affirme-t-il dans une réponse à une question de la Défense.”Dans cette optique, les services de renseignement avaient toutes les connaissances nécessaires en vue de perpétrer les attentats. (…) Et ils avaient la possibilité de camoufler tout cela pendant trente ans”, a-t-il ajouté, provoquant l’étonnement des observateurs du procès.”
Indianenverhalen komen dus niet alleen van journalisten maar vinden hun ontstaan vaak bij de indianen zelf.
Hét probleem is dat cowboys als Reagan en Bush het altijd van de indianen hebben gehaald.Het is gevolg van wat Eisenhouwer in zijn Farewell adress juist omschreef : This conjunction of an immense military establishment and a large arms industry is new in the American experience. . . .Yet we must not fail to comprehend its grave implications. . . . In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist”.
Ondertussen zijn er ook niet-idianen die bevestigen wat sommige Apachen beweren.
Ferdinando Imposimato,ere-ondervoorzitter van het Hof van cassatie,is een van de meest gerespecteerde Italiaanse magistraten.Hij was betrokken in de controversiële processen die zijn land heeft gekend als de ontvoering van Aldo Moro,de aanslag tegen Paus Johannes-Paulus,de moord op verschillende rechters in de strijd tegen de mafia.Hij schreef een opzienbarend boek “La Repubblica delle stragi impunite” ( de républiek van de onbestrafte tragedies).Daarin stelt hij dat “ Wij nu alles weten van de strategie van de terreur die door het netwerk Gladio,gesteund door de Italiaanse geheime diensten,in de plaats werd gesteld”.” Deze strategie diende om de opkomst van de linkse regeringen te beletten,en was georchestreerd door de CIA”.Ook een andere stellingname is niet van de poes : “De internationale groepering Bilderberg is betrokken in de tragische aanslagen van de jaren 1970 – 1980 in Italië,die vooreerst door fascistische cellen en dan door de mafia werden georganiseerd”.

Dan Soar
3 maanden geleden | Reageren?

Helaas is “La Repubblica delle stragi impunite” alleen in het Italiaans beschikbaar, doch is het overmoedig van Ferdinando Imposimato om een naam te plakken op het fenomeen waardoor het gemakkelijk wordt voor critici om tegenargumenten te gebruiken waarmee het kind met het badwater weggegooid kan worden. Persoonlijk vind ik de term Deep Politics/Deep State (http://en.wikipedia.org/wiki/Deep_politics) van Peter Dale Scott beter op z’n plaats.
De term gaat ruimer dan de afgebakende grenzen van een groepering en is fluide, overlappend, overtreffend en duister qua structuur. Een beetje zoals de Frankenstein-mythe, Al Qaeda.
Het idee van een COG planning (https://en.wikipedia.org/wiki/Continuity_of_government), van waaruit in de schaduw oa. contextueel een Gladio gegroeid is, heeft vele gezichten waar psychologische oorlogsvoering en terreur een tweede natuur vormen volgens het Hegeliaans principe om een beweging (motion) te creëren. Een nuttig boek omtrent Gladio van Danielle Ganser is hier beschikbaar: http://www.amazon.co.uk/gp/product/0714685003?*Version*=1&*entries*=0

Jammer genoeg bestaat de term GOTD niet (Continuity Of Totalitarian Dogma) dat een omschrijving zou kunnen zijn voor het verklaren van bepaalde bewegingen, veranderingen en gebeurtenissen via een kennisgerichte multitude van technieken en operaties.

Sommige zaken komen licht bovendrijven zoals vlg vb:
https://en.wikipedia.org/wiki/Licio_Gelli. = Bologna (85 doden), Calvi, …
http://www.academicroom.com/article/united-states-and-psychological-warfare-italy-1948-1955
http://www.sfgate.com/news/article/Tonkin-Gulf-reports-cooked-Historian-s-2598276.php
http://www.telegraph.co.uk/news/9861704/Doctors-call-for-Dr-David-Kelly-inquest-to-resume.html
enz.

In deze context is de Bende van Nijvel vermoedelijk een lokaal symptoom met aggressief karakter van dit fenomeen, zoals 9/11 op grotere schaal gezorgd heeft voor de rode loper van allerlei vooraf geplande acties (Patriot Act, Militaire Interventies, …) die tot vandaag verder uitdeinen en merkbaar zijn in allerlei ‘details’.
Een mooi vb van deze uitlopers met paranoide trekken is het verregaande NDAA – https://en.wikipedia.org/wiki/National_Defense_Authorization_Act_for_Fiscal_Year_2012.
Als dit massaal toegepast wordt in combinatie met een bredere, creatieve invulling van de definitie ‘terrorisme’ zit je met een regelrechte Helse dictatuur.

http://www.browardpalmbeach.com/1999-04-22/news/secrets-and-crimes/full/

Secrets and Crimes

Four years after hed been convicted of murder in Belgium, Jean-FranCois Buslik was a pilot and a family man living quietly in North Palm Beach. Then justice came calling.

By Jay Cheshes Thursday, Apr 22 1999

A twin-engine Aerocommander dipped from the sky above Lantana's municipal airport. Caught in a gust the plane hovered above the tarmac before screeching to earth. Tearing past Pipers and Cessnas, ultralights and helicopters, the six-seater slowed to a halt at the mouth of an overstuffed hangar, propellers whirring. Jean-François Buslik stepped from the cockpit, headphones in hand, his ash gray Bill Clinton pompadour hair spray-fresh. There was a lilt in his stride, a crease in his khaki shorts, a smile beneath his upturned nose. He looked smug and self-satisfied -- like a man who'd gotten away with murder.

A reporter approached him. "You're a nuisance," he said, brushing off an inquiry in a halting French accent. "Get away from me. I don't intend to talk to you." He slammed the glass door leading into Kemper Aviation, where until last year he was the chief flight instructor, and disappeared into a conference room. The reporter, he hoped, would get the message and scram.

This encounter took place in late March, when Buslik, who for the longest time seemed a man beyond the law, was oblivious to legal machinations taking shape. In less than a month, United States Marshals, reacting in part to a New Times investigation begun in February, would swarm his home in North Palm Beach, placing him under arrest for murder and shattering the veneer of respectability he'd spent much of the last decade building in South Florida.

Before his arrest last Thursday, Buslik, whom many at the tiny jetless airport at Lantana describe as the best pilot to scream up and down the tarmac, was a man without a past. An intensely private and enigmatic figure, he had been lurking around the airport since the late '80s, teaching hundreds how to fly and shuttling cargo and wealthy weekenders to and from the Bahamas. As a flight instructor, he was a lure for Europeans looking for a quick and inexpensive route to flight readiness and a valuable resource for young pilots, many of whom described him as a "walking bible on aviation." He was also, according to many at the airport, "cold," "cocky," "unfriendly," and a "real jerk."

Although he earned not much more than pilots 15 to 20 years his junior, the 46-year-old Buslik never really seemed strapped for cash. With his expertise and many hours in the sky, he could easily have qualified for far more lucrative positions flying for the big airlines. He never tried for them, though.

"I just figured his wife had money or he had family funds," says Kathy Kemper, owner of Kemper Aviation, who worked with Buslik for many years but says she knows next to nothing about the man. Neither Kemper nor any of a half-dozen pilots interviewed at the airport ever went for a drink or a meal with Buslik. None of them ever played cards or barbecued steaks at the quarter-million-dollar waterfront home in North Palm Beach that he shared with a former flight student, now his wife, Diane Somerville, and her young daughter. None ever sailed on the 22- or 54-foot sailboats moored behind the house or went for a spin in the $80,000 Cessna 210 with which he was always tinkering at the airport. "He kept to himself, and I have never been one to be nosy," says Kemper. "He didn't let anybody get close to him," adds Doug Beggs, another pilot. "He was pretty much all business."

There is a very good reason why Buslik, who is licensed in Florida to carry a concealed weapon and often carried one at the airport, was always so reticent to share the details of his life. Tales of murder and grand larceny can be real conversation killers, even if they occurred in a distant place many years ago.

The key to the mystery Jean-François Buslik kept hidden from all who knew him in South Florida lies 5000 miles away in Belgium, in the heart of Europe, where four years ago he was found guilty of a murder committed 13 years earlier and sentenced to death. Buslik was not in court to mount a defense then. Instead he was in South Florida, land of sunshine and second chances, striving for anonymity, trying to disappear. Until last January, when Raf Sauviller, a magazine journalist, found Buslik's name and address on the Internet and published it in Belgium, he seemed to be succeeding in his quest to vanish in South Florida. Before his arrest the Belgian judiciary, which, contrary to press reports, had known of his whereabouts for years, hadn't bothered him in more than a decade, and until recently the Belgian press seemed largely to have forgotten about him.

Buslik was never really hiding, and Belgian authorities never really looked for him. He got married, opened businesses, got a driver's license and a concealed weapons permit, all under his real name. It wasn't until 1997 that the man known for 45 years as Jean-Francois Buslik ceased to exist. Legally adopting his wife's last name, he became Jean-Francois Somerville, although everyone knew him as Gene Buslik. For more than a decade, the fugitive whose name has appeared in more than a dozen books published in Belgium was hiding in plain sight. He should have been extradited long ago but instead found refuge not in some Third World banana republic but right here in the United States of America.

Today, after four years of allowing Buslik to remain free, the Belgian and American governments are engaged in artificial hand-wringing, declaring Buslik's capture a victory of international law-enforcement cooperation. Why, then, did it take so long to arrest him? A source at the American Embassy in Brussels claims that officially the embassy does not know why the Belgian government is seeking Buslik's extradition at this time. The official, however, speculated that the action might have been prompted by the publication of Buslik's U.S. address in a Belgian magazine and subsequent inquiries by a New Times reporter, who discovered that Buslik is suspected of having been involved in more than just one murder in his native country.

Under the extradition treaty between the U.S. and Belgium, Buslik has long been extraditable. Many blame Belgian judicial bungling for his years of freedom. The country's courts and law-enforcement agencies are notoriously disorganized, as was so publicly exposed three years ago when a pedophile murder scandal shook the country and threatened to topple its government. Belgium is home to 589 local police departments, two national police organizations (the judicial police and the Gendarmerie), and an internal security agency (the Surete). None of these groups communicates well with another. (The child-killer, Marc Dutroux, who had two young girls chained up in his basement and four others buried in his yard, slipped through police hands on more than one occasion because of lack of communication.) Add to that widespread corruption and a country intensely divided along French and Flemish language lines, and you have a real recipe for bureaucratic disaster. In the case of Jean-Francois Buslik, even the country's own Ministry of Justice is unable to explain his years of freedom.

"It's very strange, but the attorney general of Brussels never issued an arrest warrant," said Eric Verbert of the extradition division of the Belgian Ministry of Justice weeks before a provisional request for extradition reached that office. Contacted a few days after Buslik's arrest, Attorney General Pierre Morlet, the man who prosecuted Buslik's case four years ago, said the extradition delay was the result of an "administrative error." "We presumed he was in Florida, but we never had precise information about his whereabouts," he said. "We took action after police discovered his address on the Internet." That action, which led to his arrest on April 15, means that a man who nearly got away with a murder going back 17 years will finally return home to face his accusers.

The crime for which Buslik was sentenced to death was set in motion on the afternoon of October 25, 1982, when an invoice arrived by telex from Zurich to the security office of Sabena, the Belgian national airline. The printout listed the contents of a shipment scheduled to arrive at Brussels International Airport the following evening. Included on the list were 950 Krugerrands, 50 Italian gold coins, 50 pounds of gold bullion, 4.5 pounds of industrial diamonds, a large stack of cash, and a dozen Cartier watches. The total value: more than $4.5 million. Upon arrival the precious Swiss cargo was to be transported to a high-security safe at the edge of the airport. It would never reach its destination.

A 25-year-old security guard and recent first-time father named Frances Zwarts was assigned to accompany the shipment as part of his regular rounds. On the evening of October 26, he dashed to a flight from Moscow to grab a diplomatic pouch from the Belgian Embassy in the Soviet Union, then greeted the plane from Zurich as scheduled. He loaded the valuables from the cargo hold into a blue Sabena Volkswagen and set off across the tarmac toward the secure warehouse at Brucargo.

The route he followed passes under an overpass where two Sabena employees later described seeing a roadblock and three uniformed men with machine guns. The pair of witnesses told investigators they assumed the men, who waved them on, were police officers. So, presumably, did Zwarts. His Volkswagen was found abandoned the following day. It was empty except for his 9 mm handgun and the broken wax seal from the diplomatic pouch. That same day street cleaners found by the side of the road a banged-up black suitcase containing a pistol, a machine gun, and a number of wigs. Zwarts was never seen again. Although his body has never been found, he is presumed to be dead.

Six years later, on December 15, 1988, a trio of Belgian investigators flew into Miami International Airport. Contacted through his lawyer in Belgium, Jean-Francois Buslik had agreed to meet with the men to answer questions about the airport heist. He drove to the hotel where they were staying, the Sheraton Brickell in Miami. "We didn't know where he lived, and he didn't want us to know," recalls Jean-Pierre Doraene, then an investigator with the judicial police. Over the next four days, Doraene and two others grilled Buslik about the jumble of evidence linking him and two associates to the robbery and the murder of Zwarts. They showed him a photo they had recovered during a search of his home in suburban Brussels. It pictured an old girlfriend done up for New Year's Eve festivities. Clearly visible on her wrist was a Cartier watch later identified by an expert as being one of only half a dozen like it in the world. Buslik claimed the watch was a fake he had bought for his girlfriend. "He denied everything," says Doraene. "He said he had nothing to do with the robbery, that he left the country because he was sick of being harassed by the police.... His answers weren't very convincing."

A few months before their trip to South Florida, the investigators had scoured Buslik's home and business in Belgium. They found guns without serial numbers, pictures of jewels, precision machines for jewelry, and computer equipment. In the basement of his house, they found shell casings and what looked like bullet holes in the walls. In the kitchen was a safe-deposit box containing a stamp collection, 13 passports, and Iranian and Israeli money. They contacted Graziella Davilla, the girlfriend in the picture, who said that, a few days before New Year's Eve in 1984, Buslik had pulled from his basement a plastic bag containing four Cartier watches and had told her to choose one. "I thought it strange that he would keep such valuables in the basement when I knew he had a safe in the kitchen," she said.

Also strange was the rash of large purchases that preceded Buslik's hasty departure from Belgium in 1987. The investigators discovered that he had paid cash for a small fixer-upper of a house near London and then sold the property, using the money to buy a 54-foot sailboat through an offshore shell company in the Channel Island of Guernsey. (That boat later wound up docked behind his house in North Palm Beach.) Michele Ergot, another girlfriend, told police she had turned down an invitation from Buslik to sail around the world with him. Years later in South Florida, Buslik would tell a former flight student of his desire to cruise the high seas. "He loved that boat," said the former student, who asked not to be identified. "He said as soon as his father died, he would sell everything and head to sea for two or three years." Buslik's father, who lived with his son in South Florida in the last years of his life, died in 1994. By that time, though, Buslik had taken on new responsibilities: Diane Somerville and her daughter.

Despite his informal 1988 not-guilty plea from afar, the evidence against Buslik was enough to convince prosecutors to charge him with murder, which in 1995, 13 years after the airport robbery, led a panel of judges to find him guilty and sentence him to death. Until recently the sentence -- he received the maximum penalty because of his absence -- brought with it no arrest warrant and no request for extradition. Robert Beijer and Madani Bouhouche, two former police officers implicated with Buslik in the crime, were in the country to face trial; they received lesser sentences of 14 and 20 years respectively. The death penalty has since been abolished in Belgium, and if he is successfully extradited in the coming months, Buslik will likely receive a reduced sentence after being retried on the same charges.

Although a considerable fortune was snatched at the Brussels airport in 1982, the robbery is not the reason that Buslik and his coconspirators received such public notoriety in Belgium. Their media status, at one time on the level of O.J. Simpson or Timothy McVeigh, resulted from their suspected connection to 28 unsolved murders that took place around Brussels in the mid-'80s.

Belgium, a sleepy, rain-drenched country best known outside its borders for its waffles, French fries, and monk-brewed beer, was once one of the most volatile countries in Western Europe. At the height of the Cold War, Brussels, the seat of NATO and of the European Community, was second only to Berlin as a chessboard of covert activity in Europe. The place was crawling with spooks of all persuasions -- KGB, CIA, Mossad -- and with arms dealers, drug traffickers, terrorist groups (of the extreme right and left), and organized crime figures. In the '80s and early '90s, the country exploded with violence, from attacks on NATO targets and Western diplomats to political assassinations and terrorist assaults on civilians. Between 1982 and 1985, a masked, shotgun-wielding band attacked suburban supermarkets around Brussels, leaving 28 people -- including women and children -- dead.

The attacks, initially attributed to a terrorist organization called the Fighting Communist Cells and later pinned on a gang dubbed the "crazy killers of Brabant" for the province where the incidents occurred, remain unsolved, though a slew of theories has emerged to explain them. The most popular theory tossed around in the press and in parliamentary inquiries postulates that the killings were part of a right-wing plot to destabilize the country, undermine Communism, and strengthen the police state. Many believe, because of the commando tactics used in the assaults, that the killers may be connected to Belgian police or security forces, which is where Buslik and his pals enter the picture. Although they have never been formally charged with any of those murders, they remain the only suspects ever incarcerated for suspicion of being connected to them. The investigation, now comprising more than 300,000 pages of documents, continues. Buslik and former police officers Beijer and Bouhouche remain active suspects. Investigators into those murders are looking to question Buslik and are therefore anxious for his return to Belgium.

Before retiring in scandal in 1983, Bouhouche, whose father was North African, was well known on the police force for his extreme-right, neo-Nazi sympathies and for his affiliation with the Belgian neo-Nazi organizations Westland Newpost (WNP) and the Youth Front. According to Martial Lekeu, a former right-wing police officer who fled to Orlando in the '80s (he died of cancer a few years ago), Bouhouche was the core of an underground law-enforcement organization known as G Group. Lekeu told Belgian magazine reporter Gilbert Dupont that the group, which investigators confirm existed, started planning a right-wing coup d'etat in 1975. The G Group manifesto, published in 1990, calls for an organized struggle against the "red peril." It concludes with this bit of hyperbole: "For all time men of the west have fought against the eastern hordes and they will continue to struggle against them as long as they put our values, customs, and traditions in danger." Along with political organizing, G Group members, according to Lekeu, were fond of thrusting Nazi salutes and goose-stepping while on the job. Bouhouche, in whose house investigators found pictures of Adolf Hitler, never mentioned G Group. He did, however, admit to being involved with the WNP, a group he claimed to have infiltrated in the course of undercover police work.

During the 1988 interrogation in Miami, Buslik blamed his legal trouble in Belgium on his affiliation with Bouhouche. The two have known each other since childhood. In the '50s and '60s they attended the same schools around Brussels where they became fast friends. By the early '80s, though, their childhood pranks had given way to larceny and murder. Buslik, who got a bachelor's degree in electronic engineering in 1974, was a computer whiz and an adventure addict -- pilot, marksman, rock climber, motorcyclist, and sailor. He often accompanied Bouhouche, an avowed gun fanatic, to rural shooting ranges where right-wing, law-enforcement types would fire off high-tech military assault weapons. Bouhouche seemed to accord him absolute trust. Buslik was one of only three people who had a key to Bouhouche's house, and he was godfather to Bouhouche's son David. Buslik, in return, pledged his loyalty to Bouhouche, a man he clearly admired.

"I think Buslik is someone who doesn't have very many friends," says Doraene. "He's reserved; that's his character. Still, he really seemed to respect his friendship with Bouhouche."

That respect drew Buslik into the inner circle of what has become known in the press in Belgium as the "bande a Bouhouche," or the Bouhouche gang.

Bouhouche's criminal organization first took shape in the '70s when he and his partner on the Brussels vice squad of the Gendarmerie, Robert Beijer, began to realize they could exploit their law-enforcement status for substantial monetary gain. Bouhouche, Beijer, and Buslik formed the core of the group, which included at least two other police officers. Investigators believe Buslik was the group's technical troubleshooter, the one who made the bombs, listening devices, and fake license plates. "He had a lot of talents," says Doraene.

Where he acquired all those talents is the question at the core of the Buslik mystery. Of all the members of the Bouhouche gang, Buslik remains the one about whom the least is known. The Belgian press has linked him to everything from the U.S. military to the CIA, DEA, and FBI. He has often been described as a DEA informant and has been closely linked in the press to a DEA agent named Frank Eaton, the top-ranking American drug agent in Brussels in the late '70s. Eaton helped set up the federal antidrug squad in Belgium, a law-enforcement organization that fell into considerable disrepute when its chief, Leon François, and most of his officers were charged with drug trafficking in 1982. Eaton, who was also charged, had already left the country and was protected under diplomatic immunity. Neither Eaton -- now an investigator with the district attorney's office in San Diego -- nor his successor in Brussels, Glenn Cooper, admits he ever worked with Buslik, and Buslik's name does not appear on the DEA's official list of Brussels informants.

Although he may not have been working for the DEA, evidence exists connecting Buslik, through Bouhouche, to the world of illicit drugs in Belgium. In 1981, investigators believe, he helped Bouhouche and Beijer install listening devices in the offices of other police officers, including the office of Maj. Hermann Vernaillen, the man in charge of the corruption investigation of Leon François' antidrug squad. Later that same year, a bomb misfired in the trunk of a Peugeot 404 that was meant to be carrying Guy Goffinon, another police investigator active in the corruption investigation. Goffinon was not in the car, and the police who were there were not injured. Buslik, who was picked up for questioning following the blast, admitted to building the detonation device used to set off the bomb but claimed it was merely a garage door opener he had sold to an acquaintance. (Today Belgian authorities say they have collected enough evidence to charge him with that crime.) Two days after the blast, gunmen assaulted Major Vernaillen outside his home. He was shot in the back but survived. Guns traced to the attack were later found in a vehicle linked to Buslik's old friend Madani Bouhouche.

Buslik's CIA connection is even more tenuous than his connection to the DEA. His father, Max Buslik, a German from Leipzig, may have worked for the American intelligence agency at the end of World War II, but little evidence exists linking his son to the agency. After the war Max lived briefly with his French wife in New York City, where she gave birth to Jean-François, their only child. In 1949 Max founded Aviation Benelux, a small charter aviation company in Brussels that reporters in Belgium suspect had ties to American intelligence. The family company also operated a military surplus store called Surplus 13, which Jean-François took over in the late '70s after his father fell ill. Investigators say the junk heap of a store -- crowded with helmets, clothing, and rusty military hardware -- didn't do much business and was most likely a front for the younger Buslik's more lucrative criminal activities. "It wasn't busy," says Pasquale Conedera, an Italian who used to work at the shop stocking shelves and cleaning up. "There was junk piled everywhere. It was nearly impossible to find anything."

In the early '80s, a Belgian military intelligence officer named Andre Moyen investigated Buslik on suspicion he was trying to sell American aviation technology to the Soviet Union. Moyen, who at the height of the Cold War funneled information to a CIA front called the World Anticommunist League, thinks Buslik promoted himself as an American agent as a way to increase his underworld credibility. "He was a fake secret agent," says Moyen, now 84 years old and retired. "At any given time, he would present himself as being part of the CIA, the FBI, and the DEA."

Although the murder in 1982 of Frances Zwarts is the only crime for which he has been convicted, a litany of criminal actions has been ascribed to Jean-François Buslik, either directly or through his connection to Bouhouche.

Along with the bomb attack on Guy Goffinon in 1981, Buslik was also picked up for questioning in connection with the murder five years later of Juan Mendez, an engineer in charge of Latin American sales at Belgium's largest weapons manufacturer. Mendez, a close friend of Bouhouche and a gun fanatic, was found dead in his car on January 7, 1986. He had been killed execution-style -- shot four times in the head and twice in the chest -- by a 9 mm GP Sport Parabellum, a gun later recovered at Bouhouche's home. During their investigation police discovered that Mendez and Bouhouche may have been involved in some sort of criminal enterprise together. They had both been spotted in a stolen Mercedes four-by-four identical to one belonging to a manager at Abelag, a private aviation company where Buslik had learned to fly. The car, with plates matching those on the manager's car, would allow the men to pass freely in and out of secure areas at Brussels International Airport.

Buslik was arrested after police, who had put the car under surveillance, spotted him retrieving the vehicle from its parking space near a Brussels hospital. They later recovered from his answering machine a poorly timed message from Beijer instructing him to "stay away from the Mercedes." He was released after a few days' detention, then picked up again after police received information that he had obtained military documents on making bombs. A few days later, though, he was again set free.

On May 15, 1985, nine months before the killing, Mendez's substantial collection of high-tech guns was swiped from his home by unidentified thieves. The break-in called to mind a similar robbery four years earlier when the arsenal of the antiterrorist brigade of the Belgian federal police was sacked by thieves who made off with dozens of assault rifles. Investigators believe both collections wound up in the hands of Bouhouche, who had opened a gun shop in Brussels after leaving the police force and was suspected of selling guns to right-wing rebel groups in Lebanon and Algeria. Some of the stolen guns have long been suspected of being used in the supermarket attacks. A number of weapons were later discovered in abandoned vehicles and in storage lockers rented by Bouhouche and Beijer under false names. Also discovered in the course of the investigation was a secret tunnel under an abandoned restaurant that Bouhouche and company had planned to use as an escape route in the late '70s in an elaborate plot to extort money from the country's largest supermarket chains.

The plot, detailed by Bouhouche's former police colleague Christian Amory during an interrogation, consisted of setting off explosions near supermarket gas mains in order to create an atmosphere of terror. Fear, it was hoped, would encourage supermarket owners to pay huge sums to protect their stores from attack. This complex plot was never executed, although it bears an eerie resemblance to the brutal attacks later carried out on suburban supermarkets around Brussels. These days Amory, who served six months in prison as a result of his ties to Bouhouche, isn't talking about the events of those tumultuous years.

"If I start talking about this old story, it will create all sorts of new problems," he said by phone from Belgium. "I am sure there are people listening in on my conversations."

Considering the attention these cases have gotten in Belgium, Amory may not be exaggerating. That might explain why Buslik fled that country at the first sign of trouble.

Following the airport heist and 14 weeks of incarceration stemming from the investigation into the bomb blast on Guy Goffinon's Peugeot 404, Buslik hightailed it to Italy, according to police. What he was doing there remains a mystery, though investigators are certain he returned to Belgium by 1985, in time for the murder of Juan Mendez. In that same year, he paid cash for a small home near London. After he was released from custody during the Mendez murder investigation, Buslik settled in London for a short while before taking flight to the United States.

In that same period Bouhouche, Beijer, and a number of former right-wing police officers connected to them were scattering to the far corners of the world. Bouhouche was picked up in southern Spain in 1989 and held in custody until his trial five years later. Beijer was picked up in Thailand. Two others fled to Paraguay. Three, including Buslik, fled to Florida. Christian Pattyn and Martial Lekeu, both former colleagues of Bouhouche, settled in Clearwater and Orlando, respectively. Buslik, upon his arrival in Florida, is believed also to have lived briefly in Orlando before heading south, living in Vero Beach, then Boynton Beach, and for the last few years, North Palm Beach.

In Palm Beach County, in his quiet slice of suburbia, Buslik was always careful not to draw attention to himself. He drove a white Ford Escort station wagon, separated his recyclables, and kept his past, like his revolver, hidden away. His low-key lifestyle, though, would not save him from the U.S. Marshals.

At 4 a.m. last Thursday, Deputy Marshal Lou Vega and four colleagues crept through the predawn shadows along Lagoon Drive in North Palm Beach. The request for a "discreet investigation" had arrived from Interpol in late February, prompting several weeks of surveillance. The Marshals had watched Buslik at his home, trailed him to the airport, and snapped photos using a camera with a long lens. The images were sent via electronic mail to Belgium, where they were shown to Bouhouche and Beijer, who confirmed Buslik's identity. The bureaucratic trail for clearance was a circuitous one. After identification was confirmed by the attorney general of Brussels, the following agencies had to be notified: the Belgian Ministry of Justice; the Belgian Foreign Ministry; the Belgian Embassy in Washington, D.C.; the U.S. State Department; and the U.S. Justice Department. Finally, last week, the go-ahead reached Lou Vega in West Palm Beach.

"We were told to be careful," says Vega. "They said we were dealing with a cop killer."

His squad arrived early on April 15 to scope out the neighborhood and make sure Buslik wasn't waiting for them. After sweeping the perimeter of 728 Lagoon Dr., the Marshals split up. Vega and another deputy stationed themselves in a blind spot along the right side of the house. Two others eyeballed the front door from a hiding place across the street. In the canal behind the house, officers watched the back yard from the deck of a small boat. At about 8 a.m., in shorts and sandals, Buslik opened the front door, walked outside, took a deep breath of fresh air and then strode back up the driveway, pausing in the open doorway in a sleep-encrusted daze. Vega and the others rushed the door, grabbed their fugitive, and slapped on the handcuffs. "We are placing you under arrest for crimes committed in Belgium in 1981 and 1982," Vega told Buslik. His wife and stepdaughter broke into tears.

"I thought there was something strange going on," Diane Somerville told Vega as Marshals searched the house for armed accomplices. "A reporter has been calling here saying all sorts of things about my husband."

In a closet a few feet from the front door, deputies found a Remington semiautomatic rifle. Under Buslik's mattress was a 9 mm Glock semiautomatic handgun. In the garage were hundreds of bullets, two more revolvers, and an olive green military munitions box containing 200 machine-gun rounds.

Buslik was booked into the Palm Beach County Jail awaiting transfer to the Federal Detention Center in Miami. There he will remain until a formal extradition request replaces the provisionary request currently on file. The Belgian judiciary has 75 days to file the request along with a translated summary of the charges facing Buslik. In that time Buslik will remain in custody without any possibility of bail. He no doubt will fight extradition through both his American lawyer, Martha Eskuchen, and his Belgian lawyer, Jean-Paul Dumont, who plans to be in Miami within the next few weeks.

Although the Brussels attorney general blames Buslik's years of freedom on a simple "administrative error," before Buslik's arrest many other theories had circulated in Belgium to explain his absence. Some reporters (and a few lawyers) were under the false impression that Buslik was protected because he is an American citizen. In fact Buslik does carry an American passport, which means that, although the Immigration and Naturalization Service could never have deported him, he was always eligible for extradition to Belgium. Although some countries, including France and Belgium, don't extradite their own citizens, the U.S. does.

Another scenario touted in the Belgian press is that Buslik was being protected by either the American or Belgian government. Though no evidence supporting that assertion has so far emerged, even investigators like Jean-Pierre Doraene don't dismiss it out of hand.

Whatever the reason he eluded capture for so long -- bureaucratic bumbling or deliberate sabotage -- in the last few months something prompted the Belgian authorities to take action to quash the embarrassment his freedom was fast becoming.

Contact Jay Cheshes at his e-mail address: Jay_Cheshes@newtimesbpb.com

Au sujet de Jean Zumbach, cité dans l'article de "Apache" (en néerlandais) "Vader en zoon Buslik: van Katanga naar de Bende van Nijvel"

(...) Rond het midden van september 1962 zijn een half dozijn T-6′s geland in Kolwezi, het eerste deel van een serie van tien toestellen die besteld werden bij Cogea in Oostende. Normaal bestemd om te dienen als antiguerilla-vliegtuigen, werden ze door de Portugezen aan Katanga geleverd zonder bewapening. Van zodra ze aankwamen in Katanga, werden ze voorzien van mobiele systemen voor bommen van 50 kilo. Samen met de vliegtuigen arriveerde een ploeg van een tiental piloten en een aantal Poolse mechaniciens, die gerecruteerd waren door ‘kolonel’ Jean Zumbach. (2)

Diezelfde Jean Zumbach was eerder ook gesignaleerd op de luchthaven van Deurne. Op 3 mei 1962, de dag waarop er zes Harvards in Deurne zouden landden, arriveerde de ‘kolonel’ aan de stuurknuppel van een klein personentransporttoestel van het type De Havilland Dove. “Dit vliegtuig kwam vier piloten opladen om hen naar Genève te brengen”, wist de politie, “waar ze elk een Harvard moesten gaan halen om het toestel naar Deurne over te vliegen.” Zumbach, die zich ook ‘Colonel Johnny Brown’ liet noemen was een Poolse piloot die tijdens de Tweede Wereldoorlog had gediend in de Britse Royal Air Force. Hij was in 1962 door Tshombe ingehuurd om de Katangese luchtmacht uit te bouwen. (Vijf jaar later, in 1967, deed Zumbach precies hetzelfde voor de opstandige provincie Biafra in Nigeria, GT.) (...)

Voir :

http://fr.wikipedia.org/wiki/Jean_Zumbach

(...) Jan Zumbach, après la guerre, mène une vie d'aventurier. Il est copropriétaire d'une société d'avion-taxi et s'occupe à faire de la contrebande.

En 1962 il répond à l'offre de former et de commander l'aviation du Katanga. Il organise l'achat d'appareils Douglas A-26 Invader qui sont devenus le pilier de l'armée de l'air du Katanga et recrute des pilotes et des mécaniciens.

En 1967, on lui propose de devenir le commandant en chef de l'aviation du Biafra. Il accepte et participe personnellement au bombardement des forces gouvernementales du Nigéria.

Jan Zumbach meurt à Paris, le 3 janvier 1986 dans des circonstances inexpliquées. L'enquête sur sa mort a été close sans révéler au public ses résultats (...)

Bravo Hervé,

Très bonne documentation, en particulier d'origine US.

Evidemment, la description de notre pays par ce Yankee n'est pas très flatteuse, mais n'est-il pas dans le vrai ???

G.Dx

http://www.vieillestiges.be/files/vtb-magazines/3-1997.pdf

L'aviation militaire katangaise 1960-1963

(...)





(...)