Al Ajjaz, Faes

C'est vrai que d'après Celsius, des partenaires de Adnan Kashoggi étaient clients du réseau Montaricourt / Israël.

L'un de ces partenaires était Akhram Ojjeh ... couronné de l'ordre de Léopold par les ministres Simonet et Vanden Boeynants. Un autre était Samir Traboulsi (Péchiney / Triangle) "qui pouvait trouver immanquablement en moins d'une demi-heure les filles les plus sophistiquées pour les parties de Khashoggi".

http://fr.wikipedia.org/wiki/Affaire_Pechiney-Triangle

http://fr.wikipedia.org/wiki/Samir_Traboulsi

http://fr.wikipedia.org/wiki/Akram_Ojjeh

" Comme Samir Traboulsi, les trois frères Al-Fayed de Londres, et Adnan Kashoggi, Akram Ojjeh fit partie des intermédiaires qui bâtirent des fortunes colossales dans les années 1970-1980 en s'installant opportunément à la croisée de la diplomatie, du «renseignement» et des affaires. "

Libanais, Syriens, Saoudiens ...

Comme très souvent, on retombe sur des fabricants / trafiquants d'armes (y compris Jozef Beherman qui ne vendait - ou n'offrait - pas que des Mazda). Les pétrodollars utilisés pour les armes ...

C'est également à cette époque que Mecar vendait beaucoup de choses (roquettes anti-char, grenades, etc) dans les pays du Golfe ...

... et qu'Israël voyait d'un bon oeil la poursuite de la guerre Iran / Irak.

Je n'avais pas encore entendu parler du ministre Simonet et de son épouse dans ce cadre.

En fait, j'aurais déjà dû entendre parler d'Henri Simonet car il en est question dans le rapport ATLAS ...

Il faut se souvenir également des liens d'Henri Simonet avec Alfred Cahen (Bouty, etc) ...

.

Pouvez-vous en dire plus sur "Mir" ?

_ _ _


Dans le livre de Andrew Feinstein ("The Shadow World inside the Global Arms Trade"), il est question des agents de Lockheed page 262 et suivantes.

The key agent used by Lockheed in Japan was one Yoshio Kodama, aka "The Monster".(...)

In Germany, Lockheed deployed a huge lobbying force with the aim of winning over the German Defence Minister, Franz Josef Strauss, who would later work with Merex's Gerhard Mertins (note : un nom qui revient souvent ; l'histoire de Merex en vaut la peine).

In the Netherlands, Lockheed aimed higher. With Meuser's help the company recruited none other than Prince Bernhard, the husband of Queen Juliana and father of the current monarch, Queen Beatrix. (...) It later emerged that Bernhard and Meuser had simultaneously been working for Lockheed's rival, Northrop. Clearly, there is little honour among arms agents.

In Italy, Lockheed hired a well-connected agent, Olvidio Lefebvre. (...)

During this period, the company also paid bribes in Turkey, Indonesia, Colombia and, of course, Saudi Arabia. (...)

The biggest commissions were paid on sales to Saudi Arabia. (...) Lockheed's agent was the flamboyant Adnan Kashoggi.

_ _ _ _


Voir aussi :

http://www.apache.be/2010/05/28/spinazie-van-lockheed/

Spinazie van Lockheed

28 mei 2010

De Lockheed-affaire veroorzaakte midden jaren zeventig grote opschudding. De Amerikaanse vliegtuigbouwer had een wereldwijd netwerk aan agenten en was betrokken bij verschillende omkoopzaken. Jean-Pierre Bonsang werd als Lockheed-agent gerekruteerd voor België. Door zijn dood vlak voor de start van hoorzittingen in de Amerikaanse senaat is een groot vraagstuk nooit opgelost.

(...)


_ _ _


S'agit-il du "Jean-Pierre Bonsang" ci-dessous ?

Inlichtingendienst Clarence

57. Jean Pierre Bonsang : alias " Brulage " - Marconist .

_ _ _


De codelijst die bij de Brusselse zakenadvocaat Alfons Puelinckx werd gevonden vertoont frappante gelijkenissen met een meer dan twintig jaar eerder ontdekte geheime code die werd gebruikt door het wereldwijde netwerk van agenten van de Amerikaanse wapenproducent Lockheed. Het geheime codeboek van Lockheed bestond uit 52 pagina’s en omvatte meer dan tweeduizend namen en woorden. De lijst was keurig gedrukt in de vorm van een handig klein zwart boekje en was opgesteld door de hoofdzetel van Lockheed in Burbank, Californië. In 1976 werd de volledige lijst gepubliceerd in het Italiaanse weekblad Panorama.

De onbekenden die deze geheimtaal hadden bedacht, beschikten over creativiteit en zelfs een vleugje humor. Volgens de lijst werd een DC-9-vliegtuig aangeduid als een “accordeon”, Dassault werd “Afghan”, Israel “Blondie” en België “Harmonica”. Het codewoord voor geld luidde “spinach” (spinazie) en de schuilnaam van de Belgische vliegtuigfabriek Sabca bleek “Rowboat” (roeiboot). De Belgische Lockheed-vertegenwoordiger Jean-Pierre Bonsang verschool zich achter de code “Fro”, terwijl “Wow” volgens het zwarte boekje de codenaam was van de Belgische luitenant-generaal Frans Burniaux, stafchef van de luchtmacht in de jaren vijftig en voormalig militair attaché in Washington.

Moeder van alle corruptiezaken

“Als men leest wat er wordt verdiend en gestolen, wat er aan omgekochte hooggeplaatste heren wordt uitbetaald door corrupte kooplieden des doods, dan neem ik mijn hoed af voor de vuilnisophalers en andere mannen van de stadsreiniging, in de hoop dat ze het grootste vuil ook nog eens meenemen.” (Anton Constandse in De Nieuwe Linie, naar aanleiding van de Lockheed-affaire)

De Lockheed-affaire is een verzamelnaam voor een cluster van omkoopzaken die grote opschudding veroorzaakten in de Verenigde Staten, Japan, Italië, Duitsland en Nederland.

De zaak geldt zowat als de moeder van alle corruptiezaken, een schoolvoorbeeld van systematische politieke omkoperij op grote schaal. Het schandaal kwam schoksgewijs aan het licht in de jaren 1975-76, tijdens hoorzittingen van de subcommissie voor multinationale ondernemingen van de Amerikaanse senaat onder leiding van senator Frank Church.

Oorlogsschade

Aanleiding voor het onderzoek van Church waren persberichten over de interventies van ITT in Chili, waar deze Amerikaanse multinational betrokken was bij pogingen om te verhinderen dat de socialistische politicus Salvador Allende via democratische weg aan de macht zou komen. Het Watergate-schandaal, dat toen nog vers in het geheugen lag, had aangetoond dat corruptie de fundamenten van de Amerikaanse democratie in het binnenland kon aantasten. De commissie-Church heeft aangetoond dat corruptie ook het buitenlandse prestige van de VS kan ondermijnen en de normale spelregels van de vrijemarkteconomie perverteren.

Eind jaren vijftig, toen de West-Europese landen zich in voldoende mate hadden hersteld van de opgelopen oorlogsschade en opnieuw koopkrachtig werden, kwam er een eind aan de naoorlogse politiek van de VS om gratis wapens te verstrekken aan zijn bondgenoten. Stilaan begon men in Frankrijk en Groot-Brittannië te denken aan het opzetten van een eigen wapenindustrie. Het Amerikaanse militair-industriële complex vreesde zijn belangrijkste afzetmarkt kwijt te geraken. In 1961, bij het begin van zijn presidentschap, verklaarde John F. Kennedy dat de NAVO-partners voortaan voor hun wapens zouden moeten betalen. Tegelijkertijd moedigde het Pentagon de Amerikaanse wapenproducenten aan om nieuwe exportmarkten aan te boren. Zo ook Lockheed, dat te allen prijze toestellen wou verkopen aan de Europese NAVO-partners.

Weduwenmaker

Lockheed wou aanvankelijk Constellation-verkeersvliegtuigen verkopen, later Starfighter-gevechtsvliegtuigen, daarna ook Hercules-transportvliegtuigen en andere toestellen. Om de Europese regeringen over de streep te trekken, imiteerde Lockheed zijn belangrijkste concurrent Northrop en aarzelde het concern niet om illegale omkoopmethodes te gebruiken. Uit het werk van de commissie-Church bleek dat Lockheed in totaal zo maar eventjes 24,6 miljoen dollar (25 miljoen euro) had besteed aan geheime commissies en steekpenningen.

De eerste en grootste Europese klant die Starfighters bestelde, was de Duitse luchtmacht. Op dat moment, in maart 1959, bestond het toestel enkel nog maar op de tekentafels, hooguit als prototype. De aankoop gebeurde vooral onder druk van de toenmalige christendemocratische minister van Defensie Franz-Josef Strauss, een kampioen van de Koude Oorlog.

De Bondsrepubliek had zich pas in 1954 bij de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie aangesloten en Strauss wou zijn land zo snel mogelijk in de NAVO-strijdkrachten integreren. Om politiek-strategische redenen had Strauss zijn zinnen gezet op de Starfighter, het vliegtuig dat de naoorlogse Luftwaffe (net zoals de Franse en Britse luchtmacht) in staat zou stellen om niet alleen conventionele bommen maar ook tactische kernwapens af te werpen. In zijn bezetenheid om zo snel mogelijk een ‘volwaardige’ NAVO-partner te worden, kocht Duitsland 916 Starfighters, waarvan er uiteindelijk 269 zijn neergestort. Niet minder dan 110 Duitse piloten kwamen daarbij om het leven. Niet voor niets kreeg het toestel de bijnaam ‘de weduwenmaker’.

Verzetshelden

“Toen de mannen van Lockheed na de oorlog Europa bestormden, was hun eerste behoefte een eigen netwerk van contacten”, schreef de Britse krant Sunday Times in 1975. “De gretige verkoopsleiders van Lockheed hadden geen tekort aan bezieling of aangeboren agressie, maar ze hadden geen flauw benul van de fijnere nuances van het Europese politieke toneel. Ze vonden mannen die niet alleen hun onwrikbare geloof deelden in de deugden van het vrije ondernemersdom en de noodzaak West-Europa van de communistische bedreiging te redden, maar ook degenen die een benijdenswaardige lijst met contacten op hoog niveau bezaten.” Opvallend veel lobbyisten van Lockheed werden gerekruteerd uit het bestaande old boys-netwerk van de anticommunistische weerstand tijdens de Tweede Wereldoorlog, figuren met een heldhaftig militair imago die uitstekende contacten hadden met Westerse inlichtingendiensten.

“In die tijd leek het Lockheed-net in Europa de kern van de Atlantische gedachte weer te geven”, schreef de Britse onderzoeksjournalist Anthony Sampson. “Hun agenten waren zowel eerbare mensen als helden, en hoewel sommigen van hen in het geheim werkten, deden ze dat in het belang van een grote zaak. Lockheed was in die tijd door een speciaal fluïdum omgeven als zijnde de grootste maatschappij die voor de defensie werkte, en die nauwe banden met de inlichtingendiensten onderhield. Bij Lockheed was het spectaculaire U2-spionagevliegtuig gebouwd in speciale opdracht van Allen Dulles, de directeur van de CIA in de vijftiger jaren. Dit vliegtuig werd plotseling beroemd toen het in 1960 door de Russen werd neergeschoten, met als gevolg een onderbreking van de topconferentie. Er bestond enige achterdocht ten aanzien van het feit dat Lockheeds banden met de CIA verder reikten en dat het concern ook bemoeienis had met de werkzaamheden en agenten van de dienst in het buitenland, maar dit bleven speculaties.”

Spilfiguur

De spilfiguur van het Europese netwerk van Lockheed was Fred Meuser. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij piloot geweest bij de Britse luchtmacht, de Royal Air Force (RAF). Na de oorlog werd Meuser chef van het KLM-kantoor in New York, trad vervolgens in dienst van Lockheed, liet zich tot Amerikaans staatsburger naturaliseren en werd in 1954 naar Genève gestuurd als directeur voor Europa, Afrika en het Midden-Oosten. Voor het delicate werk, zoals de praktische organisatie van de smeergeldbetalingen, deed Meuser een beroep op Hubert Weisbrod, een discrete Zwitserse advocaat.

Nog op advies van Meuser benoemde Lockheed een invloedrijke Nederlander als speciale adviseur. Het ging om Hans J. Teengs Gerritsen, een oud-collega van Meuser bij de KLM. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef Teengs Gerritsen in bezet Nederland, waar hij actief was als Brits geheim agent tot hij werd gevangen en gemarteld door de Duitsers. De Amerikanen vonden de vroegere verzetsheld de geknipte lobbyman omdat hij over zeer goede contacten beschikte in de hoogste regionen: hij was immers een vertrouweling van prins Bernhard zur Lippe-Biesterfeld, echtgenoot van de toenmalige Nederlandse koningin Juliana en vader van de huidige koningin Beatrix.

De prins-gemaal was destijds ook inspecteur-generaal van de Nederlandse strijdkrachten en ging door het leven als zelfbenoemd reizend ambassadeur voor het Nederlandse bedrijfsleven. Daarnaast was de prins, die zelf tijdens de Tweede Wereldoorlog RAF-piloot was geweest, erelid van de raad van bestuur van de Nederlandse vliegtuigconstructeur VRW-Fokker, waarin Lockheed-concurrent Northrop een belang van 20 procent had. De commissie-Church kon achterhalen dat prins Bernhard op de loonlijst stond van Northrop en grote sommen geld kreeg van Lockheed. Ook Teengs Gerritsen, zo bleek uit het onderzoek van de senaatscommissie, werkte tegelijkertijd voor zowel Lockheed als Northrop.

Prins Bernhard

Eind 1959, ongeveer op het moment dat de Nederlandse regering voor de aankoop van de F-104 Starfighter opteerde, lanceerde Fred Meuser het voorstel dat Lockheed een Jet Star-directievliegtuig zou geven aan prins Bernhard. Zo’n toestel had een waarde van ongeveer een miljoen dollar (790.000 euro). “Het aanbod was niet bedoeld als beloning voor bewezen of nog te bewijzen diensten”, probeerden Lockheed-verantwoordelijken dit achteraf uit te leggen. “Er bestond geen enkel verband met de verkoop van de Starfighter.” Het aanbod was enkel bedoeld “om het klimaat voor de verkoop van Lockheed-producten in Nederland te begunstigen”.

Na besprekingen op het hoofdkwartier van Lockheed in Californië, werd het idee opgegeven omdat de gift “grote tactische moeilijkheden” zou veroorzaken. Volgens de Nederlandse auteur Wim Klinkenberg, auteur van een kritische biografie over prins Bernhard, ging het plannetje niet door omdat de prins het geschenk weigerde. “Vliegen kon hij gratis in de regeringstoestellen, de Jet Star zou geld kosten en in de gaten lopen”, stelde Klinkenberg.

Vervolgens kwam Meuser met een ander idee, namelijk dat Lockheed de prins een miljoen dollar in cash zou geven in plaats van het zakenvliegtuig. Volgens Meuser had prins Bernhard vele persoonlijke en liefdadige verplichtingen en kon het geld worden gerechtvaardigd als zijnde een commissie op de Starfighters die in de komende drie jaren zouden worden geleverd. Robert Gross, de voorzitter van Lockheed, keurde het voorstel goed en vroeg aan Meuser en diens Zwitserse adviseur Weisbrod de zaak in orde te brengen.

Op 2 september 1960 had Gross een persoonlijke ontmoeting met de prins in Rome en drie weken later bracht één van de Lockheed-juristen, Roger Bixby Smith, een bezoek aan het koninklijk paleis Soesdijk, waar hij de prins vertelde hoe het miljoen dollar via Weisbrod in Zwitserland betaald zou worden. Vier dagen later had Roger Smith een ontmoeting met een tussenpersoon in hotel Dolder in Zürich. Het was kolonel Pantchoulidzew, een Witrus, die nauwe banden had met de moeder van de prins. De kolonel gaf Smith een stukje papier met het nummer van een bankrekening waarop door Lockheed in drie schijven geld werd gestort: eerst 300.000 dollar in oktober 1960, vervolgens 300.000 dollar in 1961 en tenslotte 400.000 dollar in 1962. Waar het geld precies is terecht gekomen, werd nooit bewezen. Maar er bestaat weinig twijfel over dat het voor prins Bernhard bestemd was.
Belgische agent

België, nochtans traditioneel veeleer een Dassault-klant, sloot zich in 1960 aan bij het consortium van vijf Europese landen dat Starfighters bestelde, samen met Duitsland, Nederland, Italië en Noorwegen. Minister van Defensie was op dat moment de PSC’er Arthur Gilson. Vanaf 1963 nam de Belgische luchtmacht 122 exemplaren in ontvangst, waarvan er in de loop der jaren niet minder dan veertig zijn neergestort. Het was de Nederlander Teengs Gerritsen die Jean-Pierre Bonsang rekruteerde als Lockheed-agent voor België.

Net als Teengs Gerritsen was Bonsang een held uit het ondergrondse verzet in de Tweede Wereldoorlog. Onder de codenaam Brulage werd hij twee keer geparachuteerd boven België door een vliegtuig van de RAF. In bezet gebied werkte Bonsang als marconist. Hij seinde berichten door van het inlichtingennetwerk Clarence, dat rechtstreeks rapporteerde aan de Britse militaire geheime dienst. Na beide opdrachten keerde hij terug naar Groot-Brittannië.

Na de oorlog was Bonsang, samen met een aantal Belgische legerofficieren, één van de oprichters van de vzw Centre National de Parachutisme. Hij was ook een van de oprichters van de American and Common Market Club in Brussel, een pro-Atlantische vereniging waarin Brusselse bouwtycoons uit de entourage van Vanden Boeynants, zoals Ado Blaton en Charly De Pauw, een toonaangevende rol speelden. In de jaren zeventig werd Bonsang ook beheerder van de Aéro Club Royal de Belgique (Koninklijke Belgische Aero-Club). Voorzitter van deze Brusselse vereniging van luchtvaartliefhebbers was prins Antoine de Ligne. De prins was ook erevoorzitter van de Cercle des Nations, een selecte Brusselse privéclub waarvan de ledenlijst leest als de who-is-who van de vrienden van VDB.

Codenaam Trio

In de jaren vijftig was Bonsang actief als agent in België voor zowel Lockheed als voor Fokker. In die periode leerde hij, via Teengs Gerritsen, onder meer prins Bernhard kennen. Maar vanaf 1960, het moment waarop de Belgische luchtmacht Starfighters bestelde, tot zijn overlijden in 1975 werkte Bonsang als vertegenwoordiger exclusief voor Lockheed en ontving hij hiervoor een maandelijks honorarium. Uit het boek The Lockheed Papers van David Boulton (Jonathan Cape, London, 1978) blijkt dat een commissie die begin jaren zestig door Lockheed werd betaald, verdeeld moest worden tussen prins Bernhard, Teengs Gerritsen en Bonsang. Volgens het zwarte boekje van Lockheed was “trio” de codenaam voor België/Nederland, wat er op kan wijzen dat het smeergeld verdeeld moest worden onder drie personen.

Over de moeilijkheden die de verdeling van het smeergeld met zich meebracht, vernam de commissie-Church meer dankzij de verklaringen van Ernest Hauser. Deze Oostenrijks-Amerikaanse ex-officier van de CIA, was op voorspraak van de Beierse CDU-politicus Franz-Josef Strauss door Lockheed aangeworven als lobbyist in Duitsland. Van 1961 tot 1964 had hij voor het Amerikaanse concern in Koblenz gewerkt, waar hij de supervisie had over de levering van de Starfighters aan de vijf West-Europese NAVO-landen.

In die periode had Hauser een dagboek bijgehouden, dat later gepubliceerd werd, en dat fantastische informatie verschafte over de interne keuken van Lockheed. Volgens The Wall Street Journal ging het onder meer om “aantekeningen over betalingen aan personen op sleutelposities die met de belangen van Lockheed in West-Europa te maken hadden”. Het was ook Hauser die in 1975, onder ede en als getuige voor de commissie-Church, ophefmakende verklaringen aflegde over de corruptiepraktijken van zijn vroegere werkgever.

In zijn dagboek beschreef Hauser op 18 december 1961 bijvoorbeeld een heftige ruzie tussen Teengs Gerritsen en Bonsang over de verdeling van een commissie tussen hen beiden en prins Bernhard. “‘Gerritsen had HRH (His Royal Highness, bedoeld is prins Bernhard, GT) hanging on his ass and he wants all, the bastard”, noteerde Hauser. Vrij vertaald: Teengs Gerritsen heeft ZKH bij de ballen en hij wil alles, de smeerlap. Enkele maanden later, op 23 april 1962, noteerde Hauser: “Am seeing Bonsang today. Hope I can convince him to keep cool. If he does he can help a lot. After all there’s got to be a C-130 deal coming up in a few years…” (Ik zie Bonsang vandaag. Ik hoop dat ik hem kan overtuigen om kalm te blijven. Als hij dat doet, kan hij een grote hulp zijn. Per slot van rekening moet er binnen enkele jaren een C-130-contract volgen.)

Zoals voorspeld door Hauser werd de verkoop van de C-130 Hercules, een militair transportvliegtuig, in 1973 toegevoegd aan het contract van Bonsang. Volgens dit contract zou de Belgische agent één procent krijgen van het aankoopbedrag van het transporttoestel en twee procent op de verkoop van onderdelen. Een jaar later, in 1974, kocht de Belgische overheid twaalf Hercules-transportvliegtuigen bij Lockheed. Op dat moment was Vanden Boeynants minister van Defensie.

Bezoek voor de weduwe

De schande van de onthullingen in de Amerikaanse senaat bleef Bonsang bespaard: hij overleed op 15 maart 1975, enkele weken voor de start van de hoorzittingen van de commissie-Church. Zijn weduwe, Anita Bonsang-Polak, vertelde in 1976 aan De Volkskrant hoe ze – een paar dagen na de begrafenis van haar echtgenoot – bezoek had gekregen van een vertegenwoordiger van het Parijse Lockheed-kantoor, Bob Hanson. “Hij vroeg me de sleutel van het kantoor van Jean-Pierre aan de Kunstlaan in Brussel”, verklaarde de weduwe. “Ik was toen nog helemaal in de war door de dood van mijn man en heb hem de sleutels meegegeven. Ik heb Hanson daarna niet meer teruggezien. Een paar dagen later kreeg ik een koffertje met wat papieren uit het bureau van mijn man. Daar waren de contracten bij vanaf 1972. De sleutel heb ik pas na veel aandringen vorige maand teruggekregen. Van alle andere papieren uit het kantoor van Jean-Pierre heb ik nooit meer iets gezien.”

De bejaarde weduwe van Bonsang ontving nog meer onverwacht bezoek. Ook de Amerikaanse advocaat Jack Blum, een researchmedewerker van de commissie-Church, maakte in 1976 bij haar zijn opwachting. Blum was naar Europa gekomen om er de beschuldigingen van Hauser na te trekken en voelde onder andere Meuser en Teengs Gerritsen aan de tand. Anita Bonsang-Polak verklaarde in het eerder genoemde interview dat Blum haar had verteld dat de senaatscommissie over lijsten beschikte, afkomstig van Lockheed, met een overzicht van de betalingen aan Bonsang. De lijst vermeldde forse bedragen, zoals bijvoorbeeld een som van 29.520 dollar op 21 december 1974. Volgens Blum was in 1974 ook een bedrag van 784.000 dollar gestort op rekening KRM 15722 bij de bank Darier & Cie in Genève.

De weduwe daarentegen heeft altijd volgehouden dat haar man nooit commissies kreeg van Lockheed, enkel een forfaitair honorarium van 1.500 dollar per maand en een onkostenvergoeding. Navraag bij de Zwitserse bank maakte haar niets wijzer. Darier & Cie liet de weduwe weten geen spoor te kunnen terugvinden van de door Blum genoemde betalingen. Bonsang heeft zijn geheimen meegenomen in zijn graf. Als de miljoenencommissies niet voor hem waren, wie heeft ze dan wel gekregen? We zullen het wellicht nooit te weten komen.

Dans la ligne du message précédent , il faut aussi lire

www.apache.be/2010/05/27/appels-voor-de-godfather/

Appels voor de godfather

27 mei 2010

Het archief van zakenadvocaat Alfons Puelinckx dat in 1995 bij een huiszoeking ontdekt wordt, levert een schat aan informatie over de smeergeldoperaties van de internationale wapenhandelaar Dirk Ykelenstam. Maar de aanwijzingen over de rol van ‘godfather’ Vanden Boeynants die erin opduiken, zijn nooit verder onderzocht.


Wapenhandel is van nature een geheimzinnige branche. Door een speling van het lot kan het gebeuren dat er onverwacht toch een lichtstraaltje valt op praktijken die per definitie in volstrekte duisternis plaatsvinden. Op zo’n moment wordt de gewone sterveling een blik gegund in een onbekend en bevreemdend universum. Een dergelijk gelukkig toeval deed zich voor op 12 september 1995, tijdens een huiszoeking in het kantoor van de Brusselse zakenadvocaat Alfons Puelinckx.

Extravagante grillen

Puelinckx had zorgvuldig het archief bewaard van Dirk Ykelenstam, een internationale wapenhandelaar van Nederlandse afkomst die vooral in de Arabische wereld actief was. Als Puelinckx over Ykelenstam begon te praten, verschenen er pretlichtjes in de ogen van de doorgaans kille en berekende zakenadvocaat. “Ykelenstam leidde een spectaculair leven”, vertelde Puelinckx, “hij leefde aan tweehonderd kilometer per uur, zijn kaars brandde langs twee kanten tegelijk. Geen wonder dat hij zo jong gestorven is.” Ykelenstam, die 39 jaar oud werd, overleed op 19 december 1981 in Brussel.

De advocaat kon boeiende verhalen vertellen over uitstapjes met privévliegtuigen, ontmoetingen met wondermooie vrouwen, de extravagante grillen van Ykelenstam, kortom over de glamour en glitter van de internationale jetset, het fabelachtige sprookje van duizend-en-één-nacht waarvan Puelinckx via zijn vriendschap met Ykelenstam heeft mogen proeven. Maar die vriendschap lag ook mee aan de basis van zijn ondergang, want via Ykelenstam kwam de Brusselse advocaat in contact met zowat alle hoofdrolspelers in het Agusta/Dassault-schandaal en werd hij zelf medeplichtig aan illegale omkooppraktijken. Daarvoor werd Puelinckx eind 1998 trouwens veroordeeld door het Hof van Cassatie.

Begaafde zakenman

Puelinckx had Ykelenstam in 1970 leren kennen via Paribas-bankier Eric Swaelen, een broer van Frank Swaelen, CVP-politicus, voormalig minister van Defensie en gewezen senaatsvoorzitter. Het was de vroegere topman van Paribas, wijlen Maurits Naessens, die Ykelenstam had geïntroduceerd bij Swaelen. “Naessens meende dat Ykelenstam de meest begaafde zakenman was die hij ooit had ontmoet”, verklaarde Puelinckx aan het gerecht. “Ykelenstam was toen 29 jaar, hij had universitaire studies gedaan en was internationaal vice-president van Sheraton-ITT International. Hij had alle Sheraton-hotels in het Midden-Oosten gebouwd en kende de grote politieke en zakelijke milieus ginder.” De Amerikaanse multinational ITT onderhield in die periode uitstekende contacten met de CIA, de Amerikaanse geheime dienst.

“Er was een geschil gerezen tussen zijn werkgever en Ykelenstam”, verklaarde Puelinckx, “en het is omwille van dat geschil dat zijn bankier van Paribas hem naar mij heeft gestuurd. Ik heb dat probleem met een minnelijke schikking kunnen oplossen. Ykelenstam had een diepe indruk op mij gemaakt en ik zag in hem een mogelijkheid om naam te maken in het Midden-Oosten, waar hij iedereen kende. Hij was ook getrouwd met een Arabische, wat hem introducties opleverde die andere Westerlingen niet zouden gekregen hebben. Ik werd zijn juridische raadgever, ik stelde zijn contracten op, iets wat me ongemeen boeide omwille van het verschil in mentaliteit en de noodzaak om het koraniek recht, de sharia, te bestuderen. Het klopt dat Ykelenstam zich bezighield met wapenopdrachten en het is ook juist dat dit zeker niet zijn enige activiteit was. Ik wil nog onderlijnen dat Ykelenstam zeer discreet was over zijn zaken en me alleen raadpleegde wanneer hij een ernstig probleem had.”

Codelijst

Het door Puelinckx bewaarde archief bleek een goudmijn. De speurders van het Hoog Comité van Toezicht, de toenmalige anticorruptiedienst, ontdekten een schat aan informatie over de occulte transacties van Ykelenstam. Tussen zijn nagelaten papieren vonden de speurders bijvoorbeeld een netjes getypte lijst van geheime codes die door Ykelenstam en zijn partners in de wapenhandel werden gebruikt.

'Small paller' betekende een helikopter Agusta Bell 212.

“Blockmachines” bleek het codewoord te zijn voor Hughes-helikopters die onder licentie door Agusta werden gemaakt in Italië en “small paller” betekende een helikopter Agusta Bell 212. Pantservoertuigen van het type OF 40 werden volgens de lijst aangeduid als “big batching plants” en gevechtsvliegtuigen Mirage en Alfa Jet van Dassault kregen de codenaam “gammas”. Met “screws” werd dan weer in Nederland vervaardigde munitie bedoeld. De Belgische munitiefabrikant PRB, toen nog een onderdeel van de Generale Maatschappij, had de schuilnaam “telexmachine” . “Apples” stond voor Amerikaanse dollars, “chicken” voor Britse ponden, “pears” voor Duitse marken en “grapes” voor Franse franken. Elke letter van het alfabet kon volgens de lijst worden vervangen door een welbepaalde andere letter, wat ingewijden in staat stelde om onder elkaar volledig in geheimschrift opgestelde boodschappen uit te wisselen.

Schoonvader en schoonzoon

Nogal verontrustend waren de codes “father in law” (schoonvader), waarmee een zekere “Pol” werd aangeduid, “son in law” (schoonzoon), de schuilnaam van ene “Ph.Ch.”. Commissaris Michel Sacotte van het Hoog Comité van Toezicht analyseerde het archief van Ykelenstam en kwam in zijn proces-verbaal van 5 januari 1996 tot ondubbelzinnige conclusies: “Son in law, alias Ph.Ch.”, schreef Sacotte, “kan duidelijk geïdentificeerd worden als Philippe Chauveau. Rekening houdend met het voorgaande kunnen verschillende elementen ertoe bijdragen de toenmalige Belgische minister van Landsverdediging Paul Vanden Boeynants te identificeren als de ‘father in law’.” De stelling van Sacotte werd ondersteund door talrijke aanwijzingen. Er was niet alleen de voornaam ‘Pol’, maar ook de keuze van de codes die overeenstemden met de bestaande familierelatie tussen VDB en Chauveau, de ene is immers de schoonvader van de andere. De Franse zakenman Chauveau trouwde in 1969 met Monique Vanden Boeynants, een dochter van de politicus. Bijkomende bewijzen vond Sacotte in een reeks documenten uit het Ykelenstam-archief die rechtstreeks verwezen naar VdB.

Desgevraagd hield Puelinckx zich van de domme. “Ik heb mij ook wel afgevraagd wie die personen zijn”, verklaarde hij aan het Hoog Comité van Toezicht. “Onderzoeksrechter Prignon (die Puelinckx eerder over hetzelfde onderwerp aan de tand had gevoeld, GT) heeft gezegd dat hij daar persoonlijk een aantal ideeën over had, die me aan het denken hebben gezet, maar ik kan u niet bevestigen wie de personen zijn die achter die codes schuilgaan. U noemt mij de naam van Chauveau. Ik heb hem via mijn associé-adocaat De Scheemaecker leren kennen, die hem aan mij had voorgesteld als een uitstekend fiscaal expert. Ik heb nooit enig contact gehad met Chauveau of zijn schoonvader over de zaken van Ykelenstam.” Er waren redenen om te geloven dat Puelinckx hier een loopje nam met de waarheid. Onderzoek van de telefoonrekeningen van de Brusselse advocaat had immers aangetoond dat Chauveau voortdurend in contact stond met Puelinckx, ook na de eerste huiszoeking en de ondervragingen van de advocaat door het gerecht in het kader van het Agusta/Dassault-onderzoek.

Nepfirma’s

Aan de hand van de gevonden documenten konden de speurders ook de andere partners van Ykelenstam identificeren. Tot deze selecte club behoorde Mamoun Kassab Bashi, de zakenman van Syrische afkomst die na het overlijden van Ykelenstam de leiding over het netwerk overnam. “Ik heb Bashi leren kennen via Ykelenstam”, verklaarde Puelinckx aan het gerecht. “Dat gebeurde in een klein restaurant bij de Zavel, in 1979 of 1980. Hij heeft me Bashi voorgesteld als zijnde een zakenman die goede connecties had in Saoedi-Arabië en in de Verenigde Arabische Emiraten. Bashi kende daar inderdaad iedereen.” In 1989 vroeg en kreeg Puelinckx van Bashi toestemming om diens Panamese nepfirma Kasma Overseas en de Zwitserse Kater- en Kattin-rekeningen te gebruiken om het smeergeld van Agusta en Dassault naar de Belgische socialistische partijen te versassen. De Syriër werd voor zijn aandeel in de omkopingszaak gedagvaard door het Hof van Cassatie, maar overleed kort voor de start van het Agusta-proces bij een verkeersongeval in Genève.
Een ander lid van de groep rond Ykelenstam was Saaed Sultan Ali Darmaki, de intussen eveneens overleden minister van Protocol van de Verenigde Arabische Emiraten.

Ykelenstam en zijn partners beschikten over een cluster van Belgische en buitenlandse vennootschappen, overwegend brievenbusfirma’s in belastingparadijzen. Ze hadden ook anonieme bankrekeningen in Zwitserland en andere offshorelanden. De hele structuur was speciaal ontworpen voor het discreet ontvangen en doorsluizen van smeergelden.

De associatie diende vooral als tussenpersoon bij de verkoop van wapentuig aan landen in het Midden-Oosten en Afrika, en in omgekeerde richting voor de verkoop van petroleum aan Europa en de VS. In de jaren tachtig had de groep herhaaldelijk zijn diensten verleend, mits betaling van commissies, aan de firma’s Dassault en Agusta. Voor die transacties werkte de groep-Ykelenstam samen met dezelfde personen die later de smeergeldconstructies voor de SP en de PS zouden organiseren, zoals bijvoorbeeld Agusta-directeur Enrico Guerra en de Zwitserse bankier Hans Doswald van ABN-Amro in Zürich.

Dollars voor VDB

Commissaris Sacotte verwees in zijn eerder genoemd proces-verbaal naar een klasseermap met de titel ‘Darmaki-Ykelenstam’, waarin een visitekaartje van de voorzitter van de PSC werd ontdekt. In handschrift stond op het kaartje de vermelding “Alpha Jet” , een vliegtuigtype van de Franse groep Dassault, en een berekening die sterk leek op een verdeling van commissies. Sacotte merkte op dat Vanden Boeynants van eind 1979, na zijn ontslag als minister van Defensie, tot eind 1981 voorzitter is geweest van de PSC.
Een ander handgeschreven document toonde de verdeling van commissies die Agusta en Dassault moesten betalen aan Darmaki-Ykelenstam Joint Venture, één van de brievenbusfirma’s van de groep. “Wat de door Dassault verschuldigde commissies betreft”, noteerde Sacotte, “stellen we vast dat op een commissie van 665.000 dollar (650.000 euro) die aan Darmaki-Ykelenstam verschuldigd is, deze laatste 250.000 dollar (240.000 euro) aan VDB zal teruggeven.”

Godfather

Waarom zou de Belgische politicus Vanden Boeynants in hemelsnaam commissies ontvangen op wapenverkopen van Franse en Italiaanse bedrijven aan landen in het Midden-Oosten, contracten waarmee hij op het eerste gezicht niets te maken had? Ook op deze vraag verschafte het archief van Ykelenstam een antwoord. VDB leverde immers cruciale informatie aan het Ykelenstam-netwerk. Sacotte noteerde dat “talrijke in het Ykelenstam-archief gevonden conversation notes (nota’s van gesprekken) verwijzen naar informatie die ontvangen werd van een bron die Godfather werd genoemd”.

De commissaris citeerde twee dergelijke nota’s “die melding maken van inlichtingen die afkomstig zijn van Godfather, over gesprekken met de Franse president Valéry Giscard d’Estaing en sjeik Zahid, president van de Verenigde Arabische Emiraten, waarvan het verloop zeer gunstig was om het Gamma-project (de codenaam voor de verkoop van Alpha Jets aan Abu Dhabi, GT) concreet vorm te geven.” Elke nieuwe bestelling in het orderboekje had per slot van rekening ook gunstige gevolgen voor Sabca, de Belgische dochteronderneming van de Franse groep Dassault.

Speciale relatie

In één van zijn handgeschreven nota’s verwees Ykelenstam zelfs naar zijn “speciale relatie” met VDB. “De commissies liggen tegenwoordiger veel lager”, stond in in die nota van januari 1980. “Door mijn speciale relatie met Vanden Boeynants is hij bereid iets met mij te doen.” Die speciale relatie had blijkbaar alles te maken met smeergelden voor wapentransacties. Dat blijkt ook uit een brief die Ykelenstam op 4 april 1979 naar minister van Defensie Vanden Boeynants verstuurde. “In de eerste plaats wil ik u bedanken voor de ontvangst die u aan sjeik Butti Maktoum Juma Al Maktoum hebt bereid”, schreef Ykelenstam. Sjeik Maktoum was de topman van de militaire veiligheidsdienst in Dubai en kreeg een officiële ontvangst door minister Vanden Boeynants, zoals uit de brief blijkt, en dit op vraag van de Nederlandse lobbyist. “Sjeik Maktoum was ten zeerste onder de indruk van zijn bezoek aan België”, ging Ykelenstam verder, “met name van zijn persoonlijk gesprek met u, alsmede zijn bezoek aan Leopoldsburg en de lunch waarvoor u hem, alsmede een aantal Belgische industriëlen, had uitgenodigd op uw ministerie.” In één adem verwees Ykelenstam naar “de hulp die uw ministerie heeft verleend in het vroege stadium voor de zaak Dubai “. Wat de zaak Dubai precies inhield, werd niet uitgelegd in de brief maar allicht ging het om de verkoop van Dassault-vliegtuigen aan Dubai, één van de deelstaten van de Verenigde Arabische Emiraten.

Maar het belangrijkste onderwerp van de brief was een poging van Ykelenstam om de Italiaanse firma Oto Melare naar voor te schuiven als mogelijke leverancier van meer dan duizend M 113-pantservoertuigen voor het Belgische leger, een zeer omstreden legeraankoop die uiteindelijk door VDB aan de firma Asco van Roger Boas werd gegund. Oto Melare was, net als helikopterconstructeur Agusta, een dochterbedrijf van de Italiaanse overheidsholding EFIM.

Ykelenstam kon in zijn brief melden dat hij over dit onderwerp diezelfde ochtend een lang gesprek had gehad met kolonel Jacques Lefebvre, de toenmalige kabinetschef van VDB. (Lefebvre pleegde later zelfmoord, toen zijn naam opdook in het smeergeldonderzoek rond Agusta en Dassault.) De Nederlander bleek goed op de hoogte van de gevoeligheden en hield terdege rekening met de speciale voorkeur van de defensieminister voor de firma Asco. “Indien u bereid zou zijn om EFIM een definitieve aanbieding te laten uitwerken”, schreef Ykelenstam, “zal ik onmiddellijk contact opnemen met bedrijven zoals Asco, Cockerill en eventuele andere Belgische ondernemingen om na te gaan in hoeverre een samenwerking mogelijk is.”

Puelinckx ontkent

Puelinckx kon de speurders op dit heikele terrein helaas geen stap verder helpen. “Bij mijn weten heeft Vanden Boeynants absoluut niets te maken met de zaken van Agusta of Dassault, hier of in het Midden-Oosten”, verklaarde hij tijdens een ondervraging.

“Persoonlijk heb ik nooit zaken gedaan met Vanden Boeynants, en ik heb hem zelfs nooit ontmoet. Bij de lezing van dit document (dat de initialen van VDB koppelt aan een commissie van 250.000 dollar van Dassault, GT) stel ik vast dat het blijkbaar gaat over een scenario om commissies die betrekking hebben op het Midden-Oosten te verdelen, omdat dit uit de tijd van Ykelenstam de enige contacten kunnen geweest zijn die konden bestaan tussen Agusta en Dassault enerzijds en Ykelenstam en Bashi anderzijds.”

Waren de activiteiten van de Darmaki-Ykelenstam Joint Venture dan niet te vergelijken met beïnvloedingstechnieken of corruptie?, probeerden de speurders tijdens de verhoren van Puelinckx aan de weet te komen. Waarom was er anders het gebruik van codetaal nodig om dossiers aan te duiden die door de joint venture werden behandeld? “Daarover zou ik u geen enkele informatie kunnen geven”, repliceerde de advocaat. “Men heeft mij daarover nooit gesproken en ik heb er nooit vragen over gesteld. Wat de codetaal betreft, daar weet ik totaal niets van. Ik heb bij het overlijden van Ykelenstam vernomen dat er codes bestonden, toen ik ze in zijn dossiers opmerkte. Ik heb er trouwens nooit een verklaring voor willen vinden. Toen Bashi de activiteit van de joint venture alleen verder zette, heeft hij bij mijn weten de codes niet langer gebruikt zoals Ykelenstam, omdat Bashi niets op papier zette en niets van informatica kende, dit in tegenstelling tot Ykelenstam.”

Geen gevolg

Maar zijn de technieken die werden aangewend bij de betaling van het smeergeld door Agusta en Dassault in het kader van de Belgische contracten voor de helikopters en de elektronische afweersystemen voor de F16’s toch niet dezelfde als die destijds door de joint venture werden gebruikt? En is het niet opvallend dat voor de Zwitserse bankrekeningen gelijkaardige pseudoniemen zoals Kater, Kattin, Blind en Mounting werden gekozen? “Het is heel goed mogelijk dat Bashi ‘geschoold’ werd bij het overlijden van Ykelenstam en dat hij dezelfde methodes heeft gebruikt als deze laatste”, gaf Puelinckx toe. Maar dat betekende volgens hem nog niet dat de smeergeldconstructie die werd opgezet voor de socialistische partijen ook de PSC had bediend. Want, zo merkte Puelinckx blijkbaar met kennis van zaken op: “De PSC had noch Bashi, noch mij nodig om in contact te komen met Dassault, een onderneming die het Belgische politieke milieu beter kende dan ik, en eerder dan ik. Dergelijke relaties bestonden duidelijk niet tussen de SP en Agusta, want Guerra was zeer gelukkig toen hij vernam dat ik een fondseninzamelaar van de SP kende, met name Luc Wallyn. Ik benadruk nogmaals dat ik niets te maken heb met de PSC en zijn vertegenwoordigers.”

Het potentieel explosieve proces-verbaal van commissaris Sacotte over de rol Vanden Boeynants in de smeergeldoperaties van Ykelenstam, onderbouwd met tientallen documenten uit het bij Puelinckx ontdekte archief, was in eerste instantie bestemd voor de Luikse onderzoeksrechter Jean-Louis Prignon, die samen met zijn collega Véronique Ancia de leiding had over het Agusta/Dassault-strafonderzoek. Vanzelfsprekend kreeg ook raadsheer Francis Fischer van het Hof van Cassatie, bevoegd voor het luik van het onderzoek dat te maken had met ministers en gewezen ministers, een kopie van het proces-verbaal. Op 23 januari 1996 stuurde Fischer het bewuste document door naar zijn baas Jacques Velu, procureur-generaal bij het Hof van Cassatie. “Dit wordt u meegedeeld voor de gedragingen die betrekking hebben op de heer Paul Vanden Boeynants, toen deze minister van Defensie was”, schreef Fischer in zijn begeleidende brief. Voor zover bekend heeft het gerecht met deze gegevens niets gedaan.

.

.

K a écrit:

atlas est fabriqué je pense ds un but: égarer ,....je ne crois pas à ce truk

la femme de Sim semble après été au board de ASC comme plein d'autres ancien mili et politiciens.

qqs part en a voulu écarter Beh pere qui etait en dispute avec asco-vdb et c'est pour cela qu'ils on essayer de comprom ces fils par l'histoire de Mir. mais je n'y connais rien .

je ne sais non plus ou j'ai lu que Mend avait dit que cet histoire était au centre des TBW

Je pense qu'il s'agit d'un témoignage indirect. L'un des cadres de la FN, ami de Mendez aurait entendu ce dernier dire que 'le parfumeur (proprio du Mirano) était un fou intégral avec les enfants'... C'est un fait relaté par Doraene dans un de ses rapports.
Faites vous allusion à cela?
Si OUI, il s'agit de la pédophilie présumée de Philippe C. (je suis prudent car ce volet n'a pas été traité par la justice, à l'inverse du volet 'drogue')
Pas inintéressant de se rappeler le lien entre P.C et le volet NOEL/Grenier à Namur.

Rapport de Godbille sur le crime organisé (il y a un fil de discussion sur ce site) ...


Jeunesse dorée au Mirano/Parc Savoy : Ottelo de Borghrave, de Bonvoisin, Patrick De Pauw, Christian Beherman, Eric Verhaeghe de Naeyer, Michel Itobate, Pierre Dehon, Emmanuel Vaxelaire, Inès Pirmez, Didier Regout, Sophie Behaegel, Plastic Bertrand, Sami Pavell, Catherine Blaton, Philippe Cryns, Edgard Zwirn, André Verhoeft, …


Pensiez-vous à Christian Beherman ?

Par ailleurs, je vois Emmanuel Vaxelaire. Il doit être lié à la famille du Monceau de Bergendal (grande distribution GB-Inno-BM, COBEPA). Roland Vaxelaire est le directeur de Carrefour Belgium ...

Quelques sources d'information sur Adnan Khashoggi ...


1) Government of the shadows (E.Wilson 2009)

Page 118/297 du PDF

(...) Mention should also be made of Saudi financier and arms dealer Adnan Khashoggi.
He achieved fame in the 1970s as virtually the sole arms dealer for the government
of Saudi Arabia, earning fabulous commissions from American manufacturers. His
ability to network discreetly with heads of state and agencies around the world led in
turn to his instrumental role in the Iran–Contra scandal of the mid 1980s during the
Reagan administration. After being implicated in the collapse of BCCI and being
brought to trial with acquittal in the US, he has led a quieter but not inactive life in
Monaco. Others such as Russian-national Viktor Bout have taken his place. (...)


2) The Iran-Contra connection (P.Dale Scott & autres, 1987)

p.13

(...) Brunei: In the summer of 1985, during the dry spell in congressional
aid, Secretary of State George Shultz and his chief assistant on Latin
American affairs, Elliott Abrams, approached the Sultan of Brunei for a
donation to the contra cause. 32 The sultan , fabulously wealthy from oil and
gas revenues, reportedly deposited $10 million in a Swiss bank account
controlled by Oliver North. 33 He was also a creditor to the key Irangate
arms broker, Adnan Khashoggi 34 Some U.S. officials suspect that the
Sultan's money never reached the contras, but instead went to reimburse
Khashoggi , who advanced millions of dollars to finance U .S. arms sales to
Iran.35 (...)

Notes

32 . The sultan had earlier been turned into a CIA "asset" by Ronald Ray
Rewald, a Honolulu investment counselor convicted of fraud following the
collapse of what he says was a CIA front company (San Francisco Chronicle,
11-8-84; Counterspy, June-August 1984).

33. Los Angeles Times, 12-6-86; New York Times, 12-7-86, 12-25-86; San
Francisco Chronicle, 1-16-87 Jack Anderson).

34. Los Angeles Times, 12-16-86.

35. Los Angeles Times, 1-7-87; cf. MidEast Report, February 1, 1987.


3) Plusieurs références dans la revue Lobster (en tout cas les n°12 & n°14 )

http://www.8bitmode.com/rogerdog/lobster/


4) Various information on Pinay Cercle (J.Van der Reijden, 2006)

http://www.scribd.com/doc/11830651/Pinay-Cercle


5 ) "The Origins of IRAN-CONTRA: Lessons from the Durrani Affair", par Alan A. Block, publié dans "The organized crime community" (2007)

http://www.scribd.com/doc/90496635/The-Origins-of-Iran-Contra


6) Résultats de la recherche sur divers sites web (outre Wikipedia)

https://wikispooks.com/w/index.php?title=Special%3ASearch&search=Khashoggi

http://www.powerbase.info/index.php/Special:Search?search=Khashoggi&go=Go

http://www.sourcewatch.org/index.php?title=Special%3ASearch&search=Khashoggi&go=Go

http://rightweb.irc-online.org/index.php/sitesearch/searchresults/search&keywords=Khashoggi&Search=Search/

Au sujet de Khashoggi, un (autre) article écrit par Alan A.Block, "The Khashoggi Papers,"
in Contemporary Crises: Law, Crime and Social Policy ( 1988), 13: I.

http://www.scribd.com/doc/90570015/The-Khashoggi-Papers

Quelques lignes :

(...)
This brings us to the summer of 1985 and the intriguing meetings between
Khashoggi and Robert McFarlane, National Security Advisor to the President.
Khashoggi gave McFarlane a long document in several parts consisting
of his analysis of contemporary Middle-East politics. The last part was composed
by Ghorbanifar (and perhaps some of his quite shaky Iranian contacts)
and deals more or less with the perceived factional world of Iranian politics.
The entire document was intended to convince McFarlane of the necessity of
opening 'an arms relationship' between the U.S. and Iran. It succeeded.

Naturally, it was not intended to be read by anyone outside the national
security agencies of the U.S. and likely Israel making both the style and
content that much more fascinating. This is a political document of the first
importance revealing the obsessive concerns of a beleaguered power elite.
(...)

Il ne faut pas oublier que c'est François Léon Deferm qui a racheté la villa de Adnan Khashoggi à Marbella ...

http://archiviostorico.corriere.it/1993/aprile/20/sangue_veleni_per_affare_Agusta_co_0_9304201802.shtml

FRANCOIS LEON DEFERM . Misterioso finanziere d' origini israeliane amico di Giallombardo. Attivo nel commercio d' armi, ha acquistato la villa di Marbella del celebre Adnan Kashoggi. Sarebbe stato il padrino di tutti gli affari sporchi del Ps vallone. E ricercato in tutto il mondo.

Voir :

http://archives.lesoir.be/troisieme-anniversaire-de-l-attentat-trois-hypotheses_t-19940718-Z08AJC.html?queryand=DEFERM%2C+Audi&firstHit=0&by=10&when=-1&begYear=1989&begMonth=01&begDay=01&endYear=2012&endMonth=04&endDay=21&sort=dateasc&rub=TOUT&pos=0&all=25&nav=1

Sur Giallombardo dont on parle ci-dessus :

HAQUIN,RENE

Page 13

Mardi 8 février 1994

Léon-François Deferm entendu par le conseiller Fischer

(...) D'autre part, les deux enquêteurs de la cellule Cools partis vendredi pour l'Italie sont rentrés. Ils ont interrogé Mauro Giallombardo, l'ancien fonctionnaire européen proche de Bettino Craxi et soupçonné d'avoir servi d'intermédiaire dans d'éventuels paiements de commissions liées au contrat Agusta. On sait qu'il nie tout en bloc et affirme n'avoir jamais entretenu de relation avec Agusta.

Comme l'annoncent plusieurs confrères, le conseiller Francis Fischer, désigné par la Cour de cassation pour poursuivre l'instruction du dossier Guy Coëme, a longuement entendu lundi l'homme d'affaires liégeois Léon-François Deferm.

(...)

_ _ _


Sur Bettino Craxi :

en.wikipedia.org/wiki/Bettino_Craxi

http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,963261,00.html

Businessman Adnan Khashoggi's High-Flying Realm
Monday, Jan. 19, 1987

High above the clouds, at 35,000 ft., Adnan Khashoggi's DC-8 is cruising noiselessly toward his estate in Marbella, Spain. His guests, sipping 1961 Chateau Margaux from crystal goblets with triangular silver bases, lounge on the jet's cream-colored chamois-and-silk banquettes. His masseur, his valet, his barber and his chiropractor -- they accompany him everywhere -- are relaxing as well because "A.K.," as he is known to his employees, is fast asleep on the $200,000 Russian sable spread covering his 10-ft.-wide bed in one of the plane's three bedrooms.

In the plane's fully equipped kitchen, Khashoggi's chef is preparing hors d'oeuvres. They will...

Deux articles récents de Georges Timmerman sont sur :


http://www.scribd.com/BEGHINSELEN

http://www.scribd.com/doc/90669733/Lockheed-Belgium-Bonsang-Puelinckx


sous le titre

Lockheed Belgium Bonsang Puelinckx

(et Vanden Boeynants)

On parle plus haut de Mauro Giallombardo, un ancien fonctionnaire européen proche de Bettino Craxi.

Dans cet entourage, il y a aussi Paolo Pillitteri à Milan.

http://it.wikipedia.org/wiki/Paolo_Pillitteri

Il a épousé la soeur de Craxi (Rosilde) en 1965

Il a été maire de Milan du 21 décembre 1986 au 1 janvier 1992 ...


___________________


Une partie du livre de Andrew Feinstein ("The Shadow World ...") est sur

http://www.scribd.com/BEGHINSELEN

http://www.scribd.com/doc/90805003/The-Arms-Superpower

Cela concerne les Etats-Unis (avant 1990) et mentionne notamment Khashoggi et l'Arabie Saoudite ...

Pour information ... sur le commerce des armes ... un court extrait de

Residual Uncertainty: Trying to Avoid Intelligence and Policy Mistakes in the Modern World

par Roy Pateman ( Emeritus Professor, UCLA )

(...) Belgium is the center of the world's arms trade and during the 1980s an important CIA contact was the arms dealer Jack Frost. Long resident un Belgium, he facilitated contacts between South Africa and the Canadian/United States Space Research Corporation (...)

_ _


http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/programs/transcripts/911.html

The Man Who Made the Supergun

February 12, 1991


(...)

NARRATOR: He had found them in Belgium. Here Bull had opened an office to market his shells. The man who had helped him set it up was an American arms dealers called Jack Frost.

JACK FROST, Arms Dealer: I told him that if they had no artillery capability that the acquisition of Space Research Technology was rather useful.

NARRATOR: Shortly after that conversation, a party of South Africans flew to the United States to meet Dr. Bull, but they hadn't told Frost about their visit.

Mr. FROST: I heard of the visit to SRC by a friend of mine who described it this way: "There's a load of money to be made. The South Africans are in here doing all kind of business."

NARRATOR: The visit to Space Research infuriated Frost, who feared he was about to be cut out of his 10 percent commission by Dr. Bull.

Mr. FROST: I immediately called SRC, Dr. Bull, and he admitted he had a visit. And at that point, I said, "Well, you can't continue this because it's illegal and you'd better stop immediately." His response was, "Well, Jack, we don't think we'll do anything because it looks as if it's too chancy."

NARRATOR: To make doubly sure he wasn't being double‑crossed Frost informed the United States Office of Munitions Control that Bull and the South Africans were discussing breaking the arms embargo, but it made no difference. Within weeks, Bull ordered 60 cannon barrels and 50,000 semi‑finished shells from a U.S. Army munitions plant. Apparently someone in Washington was pulling strings and cutting red tape. Approval that could have taken months was granted in just four days.

(...)

Ronald Reagan est devenu Président le 20 janvier 1981.

En janvier 1981, George Bush entre à ses côtés à la Maison-Blanche en tant que vice-président. Entre janvier 1976 et janvier 1977, il avait été directeur de la CIA.

Alexander Haig a été Supreme Allied Commander Europe (SACEUR) de 1974 à 1979. Il entre alors dans le privé ( Philadelphia-based Foreign Policy Research Institute, United Technologies Corporation ). C'était un "faucon" qui avait suggéré un "nuclear warning shot" en Europe. Le président Reagan a accepté sa démission le 5 juillet 1982.

Latinus avait de l'admiration pour Alexander Haig et "travaillait pour les américains" ...

Alexander Haig et MacArthur II se connaissaient certainement, notamment via leurs engagements au sein de la secte Moon. Michel Relecom avait des contacts avec Ronald Reagan.

Sur la famille Bush, voir

https://www.dailymotion.com/video/x8ixim_la-famille-des-bush-un-siecle-de-co_news?search_algo=1

Les liens avec l'Arabie Saoudite et les monarchies du Golfe sont connus.

Le WNP avait Faez al Ajjaz comme financier.

C'était l'époque où le trafiquant d'armes saoudien Khashoggi était présenté comme l'homme le plus riche du monde et où Paul Vanden Boeynants voulait le contacter. Il est probable que Faez al Ajjaz ait eu des contacts avec Khashoggi. Un homme de confiance de ce dernier entre chez Beherman (qui a offert une Mazda à al Ajjaz) ; un autre est décoré par Vanden Boeynants et Simonet.

Il semble bien que vers 1981 - 1982, tout était en place pour que l'affaire des tueurs du brabant éclate ...

Dans le message précédent, il faudrait ajouter beaucoup de monde et notamment André Moyen, Guy Weber et son ami Guy du Monceau de Bergendal ...

Je n'ai pas encore trouvé grand chose sur les activités de Michel Relecom aux Etats-Unis ...

Il faut par ailleurs relire ce qui concerne Carlyle sur Wikipedia et à partir de la page 282 de

http://www.scribd.com/doc/90805003/The-Arms-Superpower

ainsi que :

http://en.wikipedia.org/wiki/House_of_Bush,_House_of_Saud

( http://www.salon.com/2004/03/11/unger_1/ )


The controversial Carlyle Group is the other major string in the links between the Bush family and the House of Saud. The group was, at its inception in 1987, a new business model in private equity investing. It was effectively built from the ground up to specialize in taking advantage of the revolving door mechanics of governments.

(...) Carlyle has a prominent role in the arms business. At one time, Carlyle's combined investments in the arms industry made it the US's eleventh-largest defence contractor and a major arms exporter to Turquey and Saudi Arabia.

Des Taupes dans L'Extreme-Droite La Surete de l'Etat et le WNP

Par René Haquin

HERVE a écrit:

Des Taupes dans L'Extreme-Droite La Surete de l'Etat et le WNP

Par René Haquin

Malgré tout le respect que j'ai pour René Haquin, il faut bien dire que dans ce cas, il s'est complètement planté.
Si l'on s'en tient qu'aux constatations: le véhicule de Faez Al Ajjaz n'a pas été volé dans le garage de ce dernier mais bien place Louise à Bxl, devant les bureaux de Air Zaire, moteur tournant. A ce moment-là, le véhicule avait déjà fait l'objet d'une escroquerie à l'assurance de la part de Faez Al Ajiaz, escroquerie pour laquelle il sera condamné ensuite en correctionnelle. C'étaient des Zaïrois qui conduisaient le véhicule au moment du vol.
Le nom de Faez Al Ajjaz n'a donc rien à voir avec l'affaire François.
Comme l'attentat Vernaillen, na rien à voir avec l'affaire François.

Votre extrait est très intéressant car il montre en trois quatre lignes le genre d'amalgame que l'on peut faire, parfois de bonne foi, et qui a la vie dure, surtout si c'est diffusé par un journaliste.

Je laisse le lecteur informé se forger une opinion.

L'important serait plutôt le lien entre le voiture de Faez Al Ajjaz et l'attentat Vernaillen. Peut-être pourriez-vous nous dire qui était le troisième auteur de cet attentat ? Toujours est-il que cette voiture serait arrivée en possession de Faez Al Ajjaz via un fabriquant de matériel militaire (lié à Kashoggi si je me souviens bien). Nous sommes toujours dans le même milieu.

Quelle serait votre interprétation de la fiche suivante établie par le WNP est dans laquelle on juxtapose A. FAEZ et CDT FRANCOIS ?

http://books.google.be/books?id=fm2zeMy3V9gC&pg=PA188&lpg=PA188&dq=Haquin,+geschier&source=bl&ots=mnYW_6EP3J&sig=tmB4mChydltXfZ7x_GVgSmBFXaY&hl=en&sa=X&ei=b30aUM-NAeO80QWT54DIBw&ved=0CEUQ6AEwAA#v=onepage&q=Haquin%2C%20geschier&f=false

.