Intimidation?

.

et quelques Cora ces derniers temps...

.

http://www.7sur7.be/7s7/fr/3007/Bruxelles/article/detail/1915730/2014/06/12/Attaque-a-main-armee-au-Cora-d-Anderlecht-pas-de-blesse.dhtml

Et In Arcadia Ego a écrit:

Ce mois de juin 2014, deux magasins liés de près ou de loin au nom Delhaize ont été la cible d'attaques, pour un butin dérisoire... :

- le 21 juin, trois individus, dont un armé d'un revolver, ont braqué un Delhaize à Woluwe-Saint-Lambert. Butin: 3.000 euros...

- le 29 juin, trois individus armés et encagoulés ont braqué le magasin Match de Jumet, des coups de feu ont été tirés... :

Des coups de feu tirés lors du braquage d'un Match à Jumet

Assisterait-on à une tentative d'intimidation? Cela fera sans doute débat, mais il me semble qu'on peut au moins se poser la question...

JUMET ,la CBW est elle toujours ds les murs de la caserne de JUMET ?

CBW se trouve à Marcinelles (locaux police fédérale).

Faire regner la terreur dans les institutions ... une maladie toujours en cours ...

Source George TIMMERMAN
Citation : https://www.bendevannijvel.com/forum/viewtopic.php?id=2360

Alles begon in de zomer van 1975, toen de rijkswacht wielrenner Eric De Vlaminck arresteerde op verdenking van diefstal van blanco recepten voor stimulerende middelen. Toen de coureur tijdens het verhoor over een seksclub en ‘roze balletten’ met minderjarigen begon, informeerde de rijkswacht het parket van Gent en startte onderzoeksrechter Jespers een onderzoek. De club bevond zich in Eeklo en telde onder haar leden een burgemeester, een substituut, een senator, een griffier en enkele politieofficieren.
‘Het onderzoek werd nooit afgerond,’ schreef Ruigrok, ‘want in februari 1977 haalde een arrestatieteam de onderzoeksrechter uit bed. Jespers werd verdacht van moord op zijn vrouw en tot twintig jaar veroordeeld. Overigens houdt Jespers tot op de dag van vandaag vol zijn vrouw geen haar te hebben gekrenkt. Later seponeerde het parket de zaak Eeklo wegens het ontbreken van strafbare feiten. In 1978 deed ik als verslaggever pogingen om de achtergronden van de Jespersaffaire boven water te krijgen. Eeklo intrigeerde: wellicht lag dààr de basis voor wat Jespers overkwam. Tijdens dat journalistieke uitpluiswerk ontstond een lijst van mensen die de seksclub van Eeklo frequenteerden. Onder de circa 35 deelnemers zou ook ex-minister De Clercq hebben gezeten. Hij kende Jespers, die was ooit zijn secretaris. Beiden woonden in Gent, waren lid van dezelfde vrijmetselaarsloge en met elkaar bevriend. (..)
Enkele jaren na het voortijdige einde van het onderzoek naar de arbeidskaartenzwendel vroeg de toenmalige Antwerpse onderzoeksrechter Walter De Smedt de medewerking van het HCT in het kader van een ander gerechtelijk onderzoek. De Smedt had informatie nodig over de Filippijnse cabaretfilière. Volgens Depret kreeg hij echter formeel verbod van administrateur-generaal Canneel om samen te werken met De Smedt. Sterker: dossier nummer 1230/76 bleek volledig te zijn verdwenen uit het archief van het HCT. Depret rapporteerde dit incident op 12 oktober 1990 in een interne nota gericht aan zijn directie (zie document 9), waarin hij protesteerde tegen de onverklaarbare verdwijning van het dossier. Een week later noteerde hoofdcommissaris Serge-André Thibaut dat ‘men nog steeds op zoek is naar het dossier, dat volumineus is (een of twee kisten) en dus niet verstopt kan zitten tussen twee andere dossiers’. Een dag later schreef Canneel, links in de marge van de nota, dat hij de zaak had onderzocht en besloten had tot een buitenvervolgingstelling. Daarmee was de kous af.
(…)
[...]De zaak-Jespers leidde ook naar het Meetjesland, meer bepaald naar Eeklo. Velen beweren dat hier de ‘sleutel’ (zoek de woordspeling) ligt tot alle geheimen die tijdens het proces niet konden worden opgehelderd. De Eeklose Sleutelclub was een geheim gezelschap met leden uit de hogere kringen van het Meetjesland. Er zouden onder andere officieren van de toenmalige rijkswacht, magistraten, rijke zakenlui, politici en zelfs ministers lid van geweest zijn. Door haar beperkt lidmaatschap was de Sleutelclub een verzameling van dichtbevriende koppels. Ze kwamen op geheime locaties in en rond Eeklo in grote privévilla’s bijeen, waar de mannelijke deelnemers willekeurig een kamersleutel uit een hoed kozen, en dan op zoek gingen naar de gesloten kamerdeur waarop de sleutel paste. In die kamer wachtte dan een ‘gewillig’ vrouwelijk lid van deze originele seksclub op haar toevalspartner.
In het Meetjesland gonsde het dra van de roddels en verdachtmakingen. Namen werden gesuggereerd. De pers had er maandenlang een stevige kluif aan. In een later stadium werden enkele zelfmoordpogingen, echtscheidingen en andere ongevallen in dronken toestand aan de uitspattingen van deze wilde seksfeestjes toegewezen. Maar nooit lekte enig concreet bewijs of aanknopingspunt voor deze geheimdoenerij uit. Als ondertussen ook de rijkswacht het bestaan van deze louche organisatie aan de oren komt, begint het gerecht er zich mee te moeien. Het dossier komt in handen van onderzoeksrechter Guy Jespers terecht. Deze moet de omvang van het gebeuren meteen hebben ingeschat, want hij stelt onmiddellijk een zeer discreet onderzoek in. Hij stuurt twee rijkswachters naar verdachte locaties waar de leden vermoedelijk bijeen komen, en laat onopvallend nummerplaten van bezoekers noteren.
Wanneer Jespers de lijst doorneemt van de betrokken personen, beslist hij het ganse dossier mee te nemen naar zijn huis. Waarom weet niemand met zekerheid. Of zijn Eeklose vriendin Ghislaine Clincke op dat moment al met hem in contact is, is niet geweten. Vast staat dat de Sleutelclub een gevaarlijk onderwerp was om over te schrijven. Het stoute Gentse stadsblad Metro kwam destijds (in ’83, vijf jaar na de uitspraak van het proces) met schokkende documenten aanzetten die de denkpiste van een opgezet spel zouden kunnen ondersteunen. Daags nadien werd een brandbom in de redactiekantoren gegooid waarop een groot deel van hun burelen afbrandde. Tevens werd de gehele oplage van Metro in beslag genomen op bevel van toenmalig minister van justitie Willy De Clercq, nadat zijn naam door Metro in verband was gebracht met, jawel, de Eeklose Sleutelclub. (In de beginperiode van Taptoe verscheen een geruchtmakend artikel over de Eeklose sleutelclub. De uitgever kreeg meteen met telefonische anonieme bedreigingen af te rekenen). Op dat zelfde moment is Jespers inmiddels al de meest genoemde kandidaat voor het ambt van Procureur des Konings, een rechterlijke topfunctie. Toch wordt zijn aanstelling op het laatste moment geweigerd en wordt een Gents vrederechter in zijn plaats benoemd. Kregen enkele magistraten schrik dat Jespers de namen uit het sleutelclubdossier openbaar zou maken? En wilden ze hem tegenhouden voordat hij het bijna onschendbare ambt van Procureur des Konings zou bekleden? Of was het professionele jaloezie dat tegen de populaire Jespers speelde?
Tijdens zijn proces dreigt Jespers in een plotse uitbarsting om ‘namen te noemen’, waarop hij prompt door zijn advocaat tot de orde wordt geroepen. Een andere advocaat roept tijdens het proces “Meneer de voorzitter, weet u dat ik onder druk sta van het Parket-Generaal?”, waarop de voorzitter lijkbleek de zitting schorst. Is die druk van hogerhand de reden voor Jespers’ stilzwijgen? Het is opvallend hoe Jespers zich nauwelijks verdedigt op het proces. Zelfs vriendin Clincke vertrouwt ons veel later toe dat zij hem zelf diverse keren tot meer verzet heeft aangespoord. Jespers wordt telkens opnieuw geconfronteerd met de zelfverzekerde en gemakkelijke prater Luc De Cramer, die door alle advocaten van het proces (ook die van Jespers en Van Renterghem) beschreven wordt als ‘een geboren en handig verteller’. Deze trekt op die manier alle aandacht naar zich toe, en zorgt ervoor dat het grootste deel van de beschuldigingen tegen Jespers op zijn eigen vroeger afgelegde verklaringen worden gebaseerd.
Het proces blijkt er een met veel vraagtekens en weinig overtuigend bewijsmateriaal. Veel gerechtelijke dwalingen komen in dit dossier aan het licht: bepaalde getuigen werden gewoonweg niet gehoord en verklaringen zonder meer weggeklasseerd. Zo stond op het proces de uitgebrande wagen van Rosine De Sutter als bewijsmateriaal in de rechtszaal opgesteld. Maar dra bleek dat de wagen maandenlang onbewaakt op een autokerkhof had gestaan vooraleer door experts grondig onderzocht te zijn. En dus kon tijdens deze periode om het even wie nog om het even wat ‘vlug’ geënsceneerd hebben...
De Cramer speelt het ganse proces lang een dubieuze rol. Gedetineerden vertellen dat hij al zijn beschuldigingen op slag zou intrekken indien Jespers hem maar vrijpleitte van de diefstal. Dit alles staafde de veronderstelling dat er mogelijk sprake kon zijn van een valselijke ‘combine’ tegen Jespers, iets dat hijzelf ook altijd heeft volgehouden. Speelden De Cramer en het gerecht onder één hoedje om Jespers het zwijgen op te leggen? Na negen maanden (!) proces is iedereen zichtbaar uitgeput. Ook bij de leden van de volksjury eist de vermoeidheid zijn tol. Op hun schouders rust nu de zware taak om ‘in eer en geweten’ te beslissen of Guy Jespers, Luc De Cramer en de andere beschuldigden al dan niet schuldig zijn aan de opgesomde aanklachten. Zij trekken zich terug om te beraadslagen. Het vonnis valt liefst negen uur later, op 21 januari ‘78. Jespers wordt vrijgesproken van moord (bad), maar schuldig bevonden aan de moordpoging (bom) op zijn vrouw, alsook aan de diefstal van het fortuin van echtpaar Ledoux-Vandenhende. Hij krijgt voor dit alles twintig jaar. De Cramer wordt veroordeeld voor diezelfde moordpoging en diefstal en krijgt vijftien jaar toegemeten. Van Renterghem wordt enkel schuldig bevonden aan medeplichtigheid aan de diefstal.
Het vonnis en de strafvordering komen bij de betrokkenen keihard aan. Jespers komt buiten als een gebroken man. Maar ook De Cramer is verrast door de strafmaat, had vrijspraak gepleit en valt enkele momenten later flauw in de kelder van het Gentse Justitiepaleis. Ook de advocaten reageren teleurgesteld en onthutst. De advocaten van Jespers hadden gehoopt dat de jury geen geloof zou hechten aan de verhaaltjes van ‘fantast’ De Cramer. Daarover zegt De Cramers advocaat Leo Martens later tegen de reporters van Canvas (zie deel 1): “Als je zijn dossier leest, dan moet die man wel geniaal zijn om het allemaal zo te hebben kunnen construeren. Want, als het niet waar is, noem ik het een constructie. En als het een constructie is, noem ik het geniaal.”
Meester Jean Van Londersele, advocaat en vriend van Jespers, bracht hem na de uitspraak een bezoek in de gevangenis. Op zijn beurt verwijt hij Jespers dat hij - ondanks herhaalde dreigingen - zijn mond niet had opengedaan tijdens het proces, en dat hij daardoor voor een stuk aan de basis lag van zijn eigen veroordeling. Jespers antwoordde hem: ‘Ik was leeg. Ik heb altijd aan de andere kant van de balie gestaan, nooit dáár. Ik was alles kwijt, ook mijn persoonlijkheid. Ik had geloof in de justitie.” Het antwoord van een gebroken man die op dat moment nog niet besefte dat het lot nog een andere duistere wending voor hem in petto had..."

Par de tels procédés, après trente ans, on ne comprend toujours rien.

De surcroit, en brisant la personnalité des juges, enqueteurs et fonctionnaires compétents et intègres, on détruit la confiance dans les institutions indispensable au fonctionnement de la démocratie.
Cqfd?

Le pire, c'est que confrontée à ce terrorisme institutionnel, la société belge prend acte. Mais elle ne réagit plus, comme tétanisée...

In z'air walon' ou ben in z'air flaminte.

Pinon à la sauce flamande.

Je ne parlais pas du contexte, mais des actes commis pour faire taire témoins et enqueteurs.

Tant qu'on ne prendra pas en compte l'intimidation, on ne pourra pas avancer.
Elle mérite plus d'attention sur ce site "bien informé".
C'est elle qui régit l'essentiel de ce dossier, et de bien d'autres.

Le silence des complices malgré eux, le silence des témoins, le silence des enqueteurs, le silence des magistrats, au moment des faits et jusqu'à ce jour.

En conséquence, la loi a perdu le pouvoir dans le pays.
Le maitre c'est "X", qui empeche d'élucider ces crimes et beaucoup d'autres.
Et il ne se trouve pas (seulement) au delà de nos frontières.

Comme chacun aura pu le constater, j’ai quelques connaissances de fond concernant l’infiltration de la criminalité organisée dans les institutions en Belgique.

Or, depuis bientot deux ans, alors que ces structures criminelles se font de plus en plus visibles, chaque fois que je passe les controles bagages à l’aeroport de Bruxelles (95% de mes passages), le portique sonne et la police effectue un controle drogue de mes mains: négatif, il va de soi. Le seul jour de ma vie où j’aie jamais cédé aux insistances de ceux qui voulaient que je fasse l’expérience de tirer sur un joint, c’était il y a trente ans, à 5000 km de Zaventem, un soir de nouvel an. Je me souviens de flocons de neiges qui tombaient multicolores sous les lampes du jardin. Très jolis, et l’expérience s’arreta là.
Inutile de préciser que dans les aéroports des pays normaux, ces pays qui poursuivent les criminels, les portiques sont manifestement plus intelligents. Ils font bon usage des controles informatisés des billets d’avion, et ne sonnent jamais lorsque les traversent témoins et victimes, que l’Etat a le devoir de protéger.

Le but de la manoeuvre ? A chaque fois qu’un service de police traite un témoin ou une victime comme un suspect, il démontre que la police n’est pas là pour protéger les citoyens.
On comprendra que je suis devenue particulièrement jalouse de ceux qui mettent les mains sur mes bagages … pour autant que possible.
Cela s’appelle du harcélement, et ce n’est pas là le seul exemple.

Pour mémoire, chaque controle drogue effectué sur une personne connue pour clean permet de faire passer sans controle un trafiquant de drogue connu de la police … vieille technique pour tromper les données statistiques.

Quand la police cessera d’intimider les témoins et victimes, elle pourra peut etre commencer à arreter les coupables.